Dendrobium nobile

Lindley 1830
Podrodzina: Epidendroideae
Plemię: Dendrobieae
Podplemię: Dendrobiinae

 

Foto: © Greg Allikas - www.orchidworks.com. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Dendrobium nobile

Występowanie:

Południowo wschodnia Azja - Nepal, Sikkim, Bhutan, północno-wschodnie Indie, Birma, Tajlandia, Laos, Wietnam i znaczna część południowych Chin. W Indiach rośliny rosną na wysokościach od 200 do 2000 m npm. Są także szeroko rozpowszechnione na północy Tajlandii na wysokościach od 600 do 1500 m.

Klimat:

Zanotowane skrajne temperatury to 38°C i -1°C.
Średnia wilgotność waha się od 58% w marcu do 80% w lecie.
Opady od 8 mm w styczniu do 292 mm we wrześniu.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 25,0/8,9°C w styczniu do 27,8/19,5°C w sierpniu.
Okres kwitnienia: od stycznia do maja, ale może kwitnąć przez cały rok.


Uwagi różne:

Jakkolwiek uważane za trudne przez wielu hodowców, D. nobile jest jednym z najpospoliciej uprawianych gatunków Dendrobium. Kwitnie niezwykle okazale, jeśli jest nawożone regularnie w okresie wzrostu, a dla zainicjowania kwitnienia zapewni mu się chłodny i suchy okres spoczynku z intensywnym oświetleniem. Znane są okazy wytwarzające ponad 1000 kwiatów podczas jednego kwitnienia. Okres kwitnienia można opóźnić poprzez zapewnienie chłodnych i suchych warunków uprawy i słabego nasłonecznienia aż do okresu tuż przed wymaganym kwitnieniem. Hodowcy nie posiadający szklarni uprawiają D. nobile na zewnątrz od wiosny do lata i wnoszą je do domu jesienią. To sugeruje, że silne oświetlenie w okresie zimowym nie jest krytycznym czynnikiem. Rośliny można rozmnażać wegetatywnie poprzez sadzenie keiki, które tworzą się w węzłach na starych łodygach. Także stare łodygi pocięte na odcinki 20-25 cm można umieszczać na wilgotnym mchu torfowcu. Odcinki te czasami wytwarzają keiki, które można później przesadzić, gdy zaczną tworzyć korzenie. Suszone łodygi są wykorzystywane w chińskiej medycynie.

 

Informacje o roślinie i kwiatach:

Wielkość i typ rośliny:

Epifit o sympodialnym typie wzrostu osiągający 60-90 cm wysokości.

Pseudobulwy:

60-90 cm długości. Łodygi są grubsze w części wierzchołkowej i zwężają się u podstawy. Rosną w kępach na krótkim łączącym je kłączu. Łodygi są zwykle żółtawe, nieco zygzakowate, okrągłe w przekroju i marszczą się wraz z wiekiem. Węzły są zwykle grubsze i spłaszczone.

Liście:

6-7. Liście są dwudzielne z nerwem głównym, o długości 7-10 cm, wydłużone lub paskowate i lekko skórzaste. Opadają po 2 latach.

Kwiatostan:

Krótki. Wiele kwiatostanów wyrasta równocześnie z górnych węzłów zarówno ulistnionych, jak i bezlistnych łodyg.

Kwiaty:

1-4 w każdym kwiatostanie. Kwiaty o średnicy 6-10 cm są woskowe z wyraźną fakturą. Owalne płatki okółka zewnętrznego i szersze o pofalowanych brzegach płatki okółka wewnętrznego są zwykle białe z różowym wierzchołkiem. Omszona warżka, cylindryczna u nasady, jest kremowobiała z różowym wierzchołkiem i ma w gardzieli głęboko karmazynowe lub karmazynowo purpurowe plamki. Czasami jest czysto biała. Kwiaty są bardzo zmienne - okazjonalnie nawet czysto białe. Wiele odmian ogrodniczych różni się głównie kolorem. Intensywnie pachnące kwiatostany utrzymują się 3-6 tygodni lub dłużej, jeśli warunki uprawy są chłodne a oświetlenie słabe. Uznane odmiany to var. formosanum Rchb. f., var. nobilis Burbidge, i var. pallidiflorum Hooker.

Tłumaczenie: Mariusz Wójcik


-----------------  U P R A W A  ----------------

Temperatura:

Roślina o umiarkowanych wymaganiach cieplnych.

W lecie średnia temperatura dnia wynosi 26-28°C, a nocy 19-20°C, co daje różnicę dobową 7-9°C. Najcieplejszą porą roku jest wiosna. Średnie temperatury dnia wynoszą wtedy 30-31°C, a nocy 12-19°C, ze średnią amplitudą w zakresie 11-18°C. Hodowcy twierdzą, że rośliny dobrze rosną na zewnątrz, gdy temperatury nocą zbliżone są do 10°C.

Światło:

35000-45000 luksów. Latem obszar występowania tego gatunku jest często przykryty grubą warstwą chmur, co wskazuje na konieczność cieniowania od wiosny do jesieni, ale światła powinno być tyle, ile tylko roślina zniesie bez poparzenia liści. Hodowcy podają, że D. nobile toleruje pełne nasłonecznienie na zewnątrz, jeśli było aklimatyzowane od wczesnej wiosny i zapewniony jest silny ruch powietrza. Wskazują też, że ilość światła jest wystarczająco wysoka gdy liście są lekko żółtawe.

Podlewanie:

Opady deszczu w okresie od wiosny do wczesnej jesieni są umiarkowane do silnych, lecz zimą warunki atmosferyczne są dużo suchsze. W okresie aktywnego wzrostu uprawiane rośliny powinny być obficie podlewane, natomiast gdy nowe przyrosty osiągną dojrzałość, ilość wody należy stopniowo ograniczać.

Nawożenie:

W okresie aktywnego wzrostu rośliny należy nawozić co tydzień 1/2 do pełnej zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Nawóz o dużej zawartości azotu jest korzystny w okresie od wiosny do połowy lata, lecz pod koniec lata i jesienią należy stosować nawóz z większą zawartością fosforu. Wilford Neptune, w artykule opublikowanym w 1984 roku w Biuletynie AOS, podaje, że uzyskiwał lepsze rezultaty kwitnienia, bardziej równomierny wzrost i minimalną liczbę keiki, stosując nawóz o formule (N-P-K) 10-30-20 w dawce 1,3 ml na litr wody raz w tygodniu w okresie od wiosny do połowy lata. Pod koniec lata i jesienią stosował nawóz o formule 0-44-0 w takim samym stężeniu. Przez zimę aż do wiosny należy zaniechać podlewania i stosowania nawozów.

Podłoże:

Rośliny dobrze rosną zamocowane na kawałkach paproci drzewiastej lub korka, ale latem wymaga to zapewnienia wysokiej wilgotności i codziennego podlewania. Duże rośliny rosną najlepiej posadzone w przewiewnym, szybko przesychającym podłożu. Hodowcy podają, że rodzaj użytego podłoża nie jest najważniejszy, lecz istotne jest stosowanie możliwie najmniejszych doniczek glinianych, które są wystarczające tylko do pomieszczenia korzeni i nowych przyrostów przez 2 kolejne lata. Rośliny powinny być przesadzane, gdy podłoże zaczyna się rozkładać. Przesadzanie należy wykonywać, gdy zaczynają wyrastać nowe korzenie lub natychmiast po przekwitnięciu.

Wilgotność powietrza:

Bliska 80% w lecie, zimą może spadać do 60%.

Okres spoczynku:

W zimie średnia temperatura dnia wynosi 25-28°C, nocą 9-10°C, co daje różnicę dobową 15-18°C. Przez 3 miesiące temperatury spadają poniżej 10°C przez całą noc. Rośliny są w stanie przez krótki czas tolerować temperatury kilku stopni poniżej zera, lecz w uprawie należy unikać tak ekstremalnych sytuacji. Podczas chłodnej pogody szansa przeżycia rośliny przy minimalnych uszkodzeniach jest wyższa wtedy, gdy roślina jest sucha. Raporty podają, że rośliny w środowisku naturalnym tolerują lekkie mrozy. W środowisku naturalnym przeciętne opady deszczu są bardzo niskie przez 4-5 miesięcy zimowych, lecz wysoka wilgotność względna panująca na początku pory zimowej wskazuje, że dodatkowa wilgoć jest dostępna w postaci częstych mgieł, mżawki i dużej ilości rosy. Niektórzy hodowcy zalecają całkowite zaniechanie podlewania zimą, lecz rośliny zwykle są zdrowsze, jeśli przez większość zimy pozwala się im całkowicie przeschnąć pomiędzy podlewaniem, lecz nie pozostają suche przez dłuższy okres. Przez 1-2 miesiące pod koniec zimy, warunki są jasne, ciepłe i suche z wilgotnością tak niską, że nawet wilgoć w postaci porannej rosy nie jest częsta  W owym czasie należy pozwolić na zupełne przeschnięcie roślin przed kolejnymi podlewaniami i wydłużyć okresy suszy pomiędzy nimi  Aby zapobiec nadmiernemu wysuszeniu, rośliny należy sporadycznie zraszać pomiędzy podlewaniami. Nawożenie powinno być ograniczone lub należy z niego zrezygnować całkowicie aż do wiosny, gdy znów wznawia się silniejsze podlewanie. Chłodny i suchy okres spoczynku jest istotny dla roślin w uprawie i powinien trwać dopóki nie rozpocznie się wzrost nowych przyrostów na wiosnę. W środowisku naturalnym najjaśniejsze dni występują w zimie.