Pabstia jugosa

(Lindley) Garay 1973
Podrodzina: Epidendroideae
Plemię: Maxillarieae
Podplemię: Zygopetalinae

 

Foto: © Jerzy Dziedzic. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Pabstia jugosa

Synonim: Colax jugosus (Lindley) Lindley, Zygopetalum jugosum (Lindley) Schlechter, Maxillaria jugosa Lindley, Lycaste jugosa (Lindley) Nichols, Colax jugosus var. rufinus, Colax jugosus var. viridis.  Pabst & Dungs (1975) jako synonimy dołączają także Zygopetalum stapelioides Klotzsch oraz Colax viridis var. pluriflora (Regel) Cogniaux.  

Występowanie:

Brazylia. Endemiczny storczyk, pierwotnie znaleziony w pobliżu Petropolis, ale obecnie wiadomo, że występuje na wielu obszarach w chłodnych nadbrzeżnych górach pomiędzy Rio de Janeiro i Sao Paulo, zwykle na wysokościach 610-1370 m. W wilgotnych, mglistych siedliskach lasów deszczowych większość powierzchni jest pokryta kilkucentymetrową warstwą mchu, a Pabstia jugosa rośnie właśnie na takich omszałych drzewach i skałach. Na tym samym obszarze spotykana jest także Sophronitis coccinea, Promenaea xanthina, Scuticaria hadwenii, Maxillaria punctata i Oncidium gardnerii.  

Klimat:

Skrajne zanotowane temperatury to 37°C i 0°C.
Średnia wilgotność wynosi około 80% przez cały rok.
Opady od 109 mm w styczniu i lutym do 270-350 mm przez całe lato.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 18,8/11,0°C w styczniu do 25,0/17,8°C w sierpniu.
Okres kwitnienia: Od stycznia do października, z największym nasileniem na początku lata.

Uwagi dotyczące hybryd:

Nie jest znana liczba chromosomów. Dokonano z powodzeniem krzyżowania z Zygopetalum, a Hawkes sugeruje, że należałoby spróbować krzyżowania z roślinami z podplemienia Huntleyinae i Lycastinae.

 

Informacje o roślinie i kwiatach:

Wielkość i typ rośliny:

Jest to mały do średniego epifit lub litofit o wzroście sympodialnym i wysokości 20-30 cm.  

Pseudobulwy/łodyga:

Pseudobulwy mają 5-8 cm długości i 2-3 cm szerokości. Skupione blisko siebie pseudobulwy są wydłużone do owalnych lub jajowate do podłużnych, bocznie spłaszczone, lekko wzdłuż żłobione i dość błyszczące.  

Liście:

Długości 15-23 cm i szerokości 3-5 cm. Z wierzchołka każdej pseudobulwy wyrasta para nieco pofałdowanych wzdłużnie liści. Są szeroko lancetowate, skórzaste, bardzo ciemne, błyszcząco-zielone i zwężają się, tworząc ostry wierzchołek. 

Kwiatostan:

12-20 cm wysokości. Wyprostowany lub wygięty kwiatostan jest otoczony blado-zielonymi pochewkami i wyrasta przy podstawie nowego przyrostu. 

Kwiaty:

2-4. Kwiaty są duże, okazałe, dość mięsiste, trwałe, pachnące i mają 5-8 cm średnicy. Płatki okółka zewnętrznego są blade, kremowo-białe, a płatki okółka wewnętrznego są białe do kremowych z licznymi kropkami lub plamkami w kolorze głęboko czekoladowo-purpurowym, fioletowo-purpurowym lub różowo-purpurowym. Mięsista 3-klapowa warżka jest krótsza niż pozostałe elementy kwiatu. Wszystkie 3 działki warżki są także kremowo-białe i poznakowane czekoladowo-purpurowo lub fioletowo-purpurowo. Na działce środkowej jest wiele mięsistych, owłosionych, rozchodzących się promieniście wybrzuszeń. Rozpostarte płatki okółka zewnętrznego są szeroko wydłużone, tępo zakończone, mają 3 cm długości i 1,3-1,7 cm szerokości. Płatki okółka wewnętrznego, rozpostarte, są wąsko wydłużone do jajowatych, mają tępo zakończony lub zaokrąglony wierzchołek, 2,6-2,8 cm długości i 1,4-1,6 cm szerokości. Warżka ma ostre pazurki przy podstawie, zarys jajowaty do wydłużonego, jest wyraźnie 3-klapowa, ma 2,5 cm długości, 1,2-1,3 cm szerokości, jej boczne działki są wyprostowane i małe, a półokrągła działka środkowa ma zaokrąglony wierzchołek. Gruby prętosłup ma kształt maczugowaty i ma długość ok. 1,3 cm.

Tłumaczenie: Grażyna Siemińska


-----------------  U P R A W A  ----------------

Temperatura:

Roślina o umiarkowanych wymaganiach cieplnych.

W lecie średnia temperatura dnia wynosi 23-25°C, nocy 17-18°C, co daje różnicę dobową 7°C. 

Światło:

12000-18000 luksów. Wymaga dość cienistego stanowiska. Gęste lasy naturalnego siedliska i pochmurne, zamglone popołudnia tworzą siedlisko bardzo zacienione. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza.  

Podlewanie:

Przez większość roku opady są umiarkowane do obfitych, ale w okresie zimy, przez 2-3 miesiące, warunki zmieniają się na trochę bardziej suche. Pomimo mniejszych opadów, wilgotne wiatry wiejące znad oceanu wznoszą się po górskich zboczach, utrzymując wysoką wilgotność powietrza. Mżawki z mgieł i niskich chmur pojawiają się po południu, nawet w okresie pory suchej, co utrzymuje siedlisko wilgotne przez większość roku. Podłoże uprawianych roślin powinno być stale wilgotne i nigdy nie powinno całkowicie wysychać.  

Nawożenie:

Rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Nawóz o dużej zawartości azotu jest korzystny w okresie od wiosny do połowy lata, a nawóz bogatszy w fosfor powinien być stosowany późnym latem i jesienią. Aby uniknąć gromadzenia się osadów mineralnych w okresie silnego nawożenia, zaleca się przepłukiwanie podłoża co kilka tygodni. Jest to specjalnie ważne w miejscach, gdzie woda jest silnie zmineralizowana, ponieważ Pabstia jugosa nie toleruje wody o dużej zawartości sodu, ani gromadzenia się soli w podłożu. Najpierw należy normalnie roślinę podlać aby rozpuścić nagromadzone sole, a po około godzinie przepłukać podłoże wodą w ilości równej dwukrotnej objętości pojemnika. 

Podłoże:

Wymagania dużej ilości wody wskazują, że należy stosować luźne, szybko odprowadzające wodę podłoże. Korzystny jest dodatek materiałów zatrzymujących wodę, takich jak perlit lub pocięty mech torfowiec. Dobrze sprawdzają się podłoża stosowane przy uprawie Miltonii, Lycaste, lub Sophronitis. Rośliny te bywają także z powodzeniem uprawiane zamontowane na podkładkach z korka, ale wymaga to utrzymania wysokiej wilgotności, codziennego podlewania przez cały rok, a w czasie gorącej i suchej pogody, nawet kilkakrotnego. Należy stosować doniczki o możliwie małych rozmiarach, tylko dla utrzymania korzeni, a przesadzanie powinno mieć miejsce co roku, gdy tylko zaczyna się wzrost nowych korzeni. 

Wilgotność powietrza:

75-80% przez cały rok.  

Okres spoczynku:

Zimą średnia temperatura dnia wynosi 18-19°C, nocą 11-13°C, z amplitudą dobową 7-8°C. Ponieważ rozpiętość wysokości siedlisk jest dość znaczna, rośliny powinny przystosować się do warunków o 2-3°C chłodniejszych niż podane w tabeli klimatycznej. Przez okres 2-3 zimowych miesięcy opady są nieco niższe. Wysoka wilgotność i nocne ochłodzenia powodują występowanie dużej ilości rosy. Woda jest także dostępna w postaci mżawki z mgły i niskich chmur. Rezultatem jest siedlisko naturalne, które nigdy nie jest suche. Uprawiane rośliny potrzebują mniej wody zimą, zwłaszcza jeśli rosną w warunkach ciemnego, krótkiego dnia, który występuje w umiarkowanych szerokościach geograficznych. W większości przypadków wystarczającą ilość wilgoci zapewnią dość regularne poranne zamgławiania z lekkimi podlewaniami co mniej więcej 2 tygodnie, co nie dopuści do zbytniego przesuszenia rośliny. Zawsze kiedy zmniejsza się ilość wody, należy także zmniejszyć lub wyeliminować nawożenie.