Aerangis distincta
J. Stewart & I. F. La Croix 1987
Podrodzina: Epidendroideae Plemię: Vandeae Podplemię: Aerangidinae
|
Foto: © Shozu Shima. Wszelkie prawa zastrzeżone. |
|
Aerangis distincta
Występowanie:
Malawi. Storczyk ten występuje na całym obszarze Malawi. Rośliny zwykle występują na wysokościach 1000-1750 m, lecz spotyka się je także na wysokości 650 m npm. Rosną na pniach drzew i małych gałęziach, stosunkowo niewysoko i w umiarkowanym cieniu. La Croix (1997) podaje, że w naturze znajdowano rośliny w lesie w warunkach takiego cienia, że niemożliwy był pomiar natężenia światła. Rosną dobrze i kwitną także w jaśniejszych warunkach, ale wtedy liście nieco żółkną.
Klimat:
Zanotowane skrajne temperatury to 34°C i -5°C. Średnia wilgotność waha się od 50% wiosną do ponad 80% latem. Opady od 0-3 mm w okresie grudzień-kwiecień do 211 mm w sierpniu. Średnie temperatury (dzień/noc) od 22,3/4,5°C w styczniu do 28,3/16,1°C w maju. Okres kwitnienia: Maj-czerwiec i wrzesień-październik.
Uwagi różne:
Okres kwitnienia podawany w danych klimatycznych oparto na raportach ze środowiska naturalnego. La Croix (1997) podaje, że rośliny pochodzące z północnej części Malawi kwitną jesienią, natomiast te z regionów centralnych i wschodnich kwitną wiosną i na początku lata. Ta różnica czasu kwitnienia zostaje zachowana także w uprawie.
Informacje o roślinie i kwiatach:
Wielkość i typ rośliny:
Jest to raczej mały epifit, dorastający do 30 cm.
Pseudobulwy/łodyga:
Do 15 cm długości. Zdrewniałe pędy są zwykle raczej krótkie, a pokrój może być zwisający lub wyprostowany. Rośliny wytwarzają bardzo długie korzenie o średnicy 0,3-0,4 cm.
Liście:
Liście mają 4-16 cm długości i 2,0-4,8 cm szerokości. Ułożone w jednej płaszczyźnie liście tworzą wachlarz. Mają kształt trójkątny, są wąskie przy podstawie a szersze przy wierzchołku, który jest dość głęboko i nierówno rozdzielony. Wierzchołkowe działki często rozchodzą się, większy płatek może mieć do 3 cm długości. Liście mają ciemnooliwkowy kolor, często są czarno nakrapiane i zwykle mają podłużne bruzdy.
Kwiatostan:
Do 27 cm długości. Kwiaty tworzą grono na poziomym lub zwisającym pędzie kwiatowym i są oddzielone od siebie o 2-3 cm.
Kwiaty:
2-5 w każdym kwiatostanie. Rozpostarte, w kształcie gwiazd kwiaty mają białe płatki obu okółków, a warżka zwykle ma dość silnie różowy odcień na połowie od strony wierzchołka. Wyjątkowo długa ostroga i zalążnia są koloru łososiowego. Kwiaty mają do 9,5 cm długości licząc od koniuszka płatka grzbietowego to końca warżki, ale są nieco węższe, gdy się je mierzy przez płatki wewnętrznego okółka i płatki boczne okółka zewnętrznego. Szeroko rozpostarte płatki obu okółków są wąsko-lancetowate, przechodząc w długie, ostro zakończone koniuszki. Płatek grzbietowy ma 2,5-5,0 cm długości i 0,7-0,9 cm szerokości przy podstawie, może być wyprostowany lub przechylać się do przodu nad prętosłup. Ukośnie rozpostarte boczne płatki okółka zewnętrznego mają 3,5-6,5 cm długości i 0,2-0,3 cm szerokości przy podstawie. Płatki okółka wewnętrznego mają 2,5-4,0 cm długości i 0,45-0,6 cm szerokości. Wygięta warżka jest skierowana w dół, tak że wystaje do przodu pomiędzy bocznymi płatkami zewnętrznymi. Ma kształt eliptyczny, 3,0-4,5 cm długości i 0,7-1,0 cm szerokości, po czym gwałtownie zwęża się w części wierzchołkowej, tworząc wydłużony, wąski, ostro zakończony szpic o zakrzywionych ku górze brzegach. Wysmukła, zwisająca ostroga ma 13-23 cm długości. Prętosłup jest mały, skierowany do przodu i ma 0,5 cm długości.
Tłumaczenie: Grażyna Siemińska |
----------------- U P R A W A ----------------
| |
Temperatura: |
Roślina ciepłolubna.
Średnia temperatura dnia w lecie wynosi 25-26°C, średnia nocy to 16°C, co daje amplitudę dobową 9-10°C. Najcieplejsze dni występują wiosną, przy końcu zimowego okresu suchego. Średnia temperatura wiosennego dnia to 26-28°C, nocy od 9°C do 15°C, co powoduje, że różnica dobowa w tym okresie spada z 17°C do 13°C. |
Światło: |
10000-30000 luksów. Rośliny rosną lepiej przy poziomie światła 15000-23000 luksów, ale dawka powinna być zwiększana stopniowo i powoli. Światło powinno być filtrowane i rozproszone, a rośliny nie powinny być wystawiane na bezpośrednie działanie promieni słonecznych, zwłaszcza w południe. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza. |
Podlewanie: |
Opady są obfite w lecie i wczesną jesienią. Następnie ich średnia spada dość gwałtownie, przechodząc w porę suchą, która trwa od połowy jesieni do początku wiosny. Rośliny należy podlewać obficie w okresie intensywnego wzrostu, lecz musi być ułatwiony odpływ wody i podłoże wokół korzeni powinno być zawsze luźne, z łatwym dostępem powietrza. Podłoże wokół korzeni nigdy nie może być zleżałe ani rozmokłe. Gdy na jesieni nowe przyrosty osiągną dojrzałość, ilość wody należy stopniowo zmniejszyć. |
Nawożenie: |
W okresie aktywnego wzrostu rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Większość uprawiających te rośliny od wiosny do połowy lata stosuje nawóz wzbogacony w azot, przechodząc na nawóz wzbogacony w fosfor późnym latem i jesienią. |
Podłoże: |
Tak jak większość gatunków z rodzaju Aerangis, także Aerangis distincta zwykle rośnie lepiej, a jego zwisające kwiatostany i kwiaty z niezwykle długimi ostrogami lepiej się prezentują, gdy są zamontowane na podkładkach z nierównej kory. Tak mocowane rośliny wymagają jednak wysokiej wilgotności, a podczas gorącej i suchej pogody mogą wymagać podlewania kilka razy dziennie. W miejscach o niskiej wilgotności, albo w sytuacji gdy trudne jest utrzymanie wysokiej wilgotności dla tak zamocowanych roślin, można je uprawiać w małych, 8-13 cm wiszących doniczkach lub koszyczkach, wypełnionych bardzo grubym, luźnym, dobrze przepuszczalnym podłożem, które utrzymuje roślinę, ale pozwala korzeniom wyrastać poza pojemnik. Rośliny powinny być przesadzane, gdy podłoże zaczyna się rozkładać. Jeśli przesadzanie wykonamy w momencie, gdy zaczynają się pojawiać nowe korzenie, to roślina przyjmie się i ukorzeni w możliwie najkrótszym czasie. Hillerman i Holst (1986) podają, że niektóre gatunki z rodzaju Aerangis wydają się rosnąć wolniej i mają tendencję do odwodnienia w sytuacji, gdy rosną zamontowane na podkładkach, pomimo zamgławiań i podlewania. Gdy liście zaczynają się marszczyć, zwijać, lub wykazują inne oznaki stresu, zwykle można roślinę uratować i będzie dalej dobrze rosła jeśli zanurzymy ją w wodzie na ok. 20 minut co najmniej trzy razy w tygodniu. |
Wilgotność powietrza: |
75-85% latem i wczesną jesienią, spadając stopniowo do prawie 50% na początku wiosny, przy końcu pory suchej. |
Okres spoczynku: |
Zimą średnie temperatury dnia wynoszą 22-24°C, a nocy 5-6°C, z amplitudą 17-18°C. W naturze rośliny są w stanie przetrwać krótkie spadki temperatur poniżej 0°C, w uprawie natomiast będą zdrowsze, jeśli nie będą poddawane takim ekstremalnym warunkom. Jeśli jednak rośliny zostaną narażone na tak niskie temperatury, to wyrządzone zimnem szkody będą tym mniejsze, im rośliny będą suchsze. Przez okres sześciu miesięcy opady są bardzo niskie, ale w ciągu trzech z tych sześciu miesięcy wilgoci dostarcza obfita rosa. Ostatnie 3 miesiące pory suchej, pod koniec zimy i na początku wiosny, są jednak tak suche, że nawet nie pojawia się rosa. Zimą uprawiane rośliny potrzebują mniej wody, tak więc w okresie jesieni i na początku zimy wystarczą im poranne zamgławiania pomiędzy rzadkimi, lekkimi podlewaniami. Przy końcu zimy natomiast ilość wody należy jeszcze bardziej zmniejszyć do okazjonalnych zamgławiań pomiędzy bardzo rzadkimi podlewaniami. Należy jednak zwiększyć ilość dostarczanej wody jeśli liście marszczą się lub gdy rośliny wykazują oznaki osłabienia. Nawożenie powinno być wyeliminowane aż do momentu pojawienia się nowych przyrostów i rozpoczęcia obfitszego podlewania na wiosnę. | | |