Brassia verrucosa

Lindley 1840
Podrodzina: Epidendroideae
Plemię: Maxillarieae
Podplemię: Oncidiinae

 

Foto: © Zeynep Kurgun-Chen. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Brassia verrucosa

Występowanie:

Gatunek spotykany w dolnych i środkowych partiach wilgotnych lasów górskich aż do wysokości 1600 m npm. Chociaż jest znajdowany tylko w punktowych siedliskach, to obszar występowania jest rozległy, po obu stronach rozdzielających wpływy dwóch oceanów pasów górskich od południowego Meksyku, przez Gwatemalę, Honduras, Salwador do Nikaragui. Zanotowano także występowanie tej rośliny w Wenezueli. W Gwatemali rośnie na skalistych wzgórzach w pobliżu Santa Rosa i na południowych zboczach Volcano Atitlan.

Klimat:

Zanotowane skrajne temperatury to 32°C i 3°C.
Średnia wilgotność wynosi 75-80% przez cały rok.
Opady od 25 mm w marcu do 188 mm w sierpniu.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 18,8/12,1°C w styczniu do 24,3/16,0°C w maju.
Okres kwitnienia: Kwitnie od maja do lipca.

Uwagi różne:

Gatunki z rodzaju Brassia mają opinię niechętnie kwitnących. Dane klimatyczne sugerują, że kwitnienie może być indukowane przez zwiększenie ilości światła, wyższą temperaturę lub zwiększenie wilgotności po przejściu suchszego okresu spoczynku.

Uwagi dotyczące hybryd:

Ilość chromosomów wynosi 2n = 60 i 2n = 52-58. W przypadku tworzenia nowych hybryd, B. verrucosa łatwo krzyżuje się z innymi przedstawicielami oncidiowatych. Rezultatem jest znaczne zwiększenie wielkości kwiatu i sił witalnych rośliny. Krzyżowanie z Odontoglossum powoduje znaczne zwiększenie wskaźnika kwitnienia, przedłuża okres kwitnienia i wzmaga tolerancję nowych przyrostów na ciepłe warunki uprawy. Do wad przy krzyżowaniu z B. verrucosa należą tendencje do osłabienia intensywności barw kwiatów i powstawanie niepłodnych hybryd.

Informacje o roślinie i kwiatach:


Wielkość i typ rośliny:

Duży epifit sympodialny dorastający do wysokości 50 cm. 

Pseudobulwy:

Mają 6-10 cm wysokości. Rosną w kępach na krótkim łączącym je kłączu. Na matowych, ciemnozielonych, jajowatego kształtu pseudobulwach z kilkoma liściowymi osłonkami u podstawy z wiekiem pojawiają się bruzdy. 

Liście:

2 na szczycie każdej pseudobulwy. Liście uprawianych roślin mogą osiągać długość 38 cm. Skórzaste, ostro zakończone liście są złożone u podstawy.  

Kwiatostan:

Kwiatostan długości do 75 cm wyrasta z podstawy pseudobulwy. 

Kwiaty:

5-8. Kwiaty są atrakcyjnie rozmieszczone wzdłuż łodygi, a na dobrze prowadzonych roślinach wyrasta do 15 pąków kwiatowych. Są efektowne, długości do 20 cm. Płatki okółka zewnętrznego i wewnętrznego są koloru bladozielonego z czerwonobrązowymi, ciemnozielonymi lub czerwonobrązowymi kropkami. Są długie, wąskie i ostro zakończone, tworząc kwiat przypominający gwiazdę lub pająka. Stosunkowo szeroka warżka jest koloru białego z czarnozielonymi brodawkami na dolnej części i czerwonymi kropkami wokół podstawy.  

Foto: © Zeynep Kurgun-Chen. Wszelkie prawa zastrzeżone

Tłumaczenie: Agnieszka Kleczkowska


-----------------  U P R A W A  ----------------

Temperatura:

Roślina o umiarkowanych wymaganiach cieplnych.

W lecie średnia temperatura dnia wynosi 23-24°C, średnia nocy 16°C, co daje różnicę dobową 7-8°C. Temperatura może wahać się o parę stopni wyżej lub niżej niż podane powyżej zakresy, w zależności od wysokości i kierunku zbocza górskiego w danym siedlisku.  

Światło:

18000-25000 luksów. 

Podlewanie:

Silne i umiarkowane opady deszczu zdarzają się w lecie i wczesną jesienią. Jednak w czasie 3 miesięcy jesienią i wczesną zimą następuje znacznie suchszy okres, gdy ilość opadów spada poniżej 50 mm. W okresie aktywnego wzrostu uprawiane rośliny powinny być podlewane co najmniej raz na tydzień. Podczas jasnej, ciepłej letniej pogody należy podlewać częściej. 

Nawożenie:

 W okresie silnego wzrostu rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Wielu hodowców zaleca stosowanie jesienią nawozów z mniejszą ilością azotu a wyższą fosforu, co pobudza rośliny do kwitnienia w następnym sezonie i pozwala wzmocnić się nowym przyrostom przed zimą. Aby uniknąć gromadzenia się osadów mineralnych w okresie silnego nawożenia, zaleca się przepłukiwanie pojemników mniej więcej co miesiąc. Przepłukiwanie jest szczególnie ważne tam, gdzie woda jest silnie zmineralizowana.  Najpierw należy normalnie roślinę podlać aby rozpuścić nagromadzone sole, a po około godzinie przepłukać podłoże wodą w ilości równej dwukrotnej objętości pojemnika. 

Podłoże:

Rośliny mogą być mocowane ściśle do kawałków paproci drzewiastej lub korka. Taka uprawa wymaga jednak utrzymania wysokiej wilgotności powietrza, a w lecie codziennego podlewania; w przypadku upałów nawet kilkakrotnego.  W wypadku tak zawieszonych roślin, podczas suchych i gorących okresów niezbędne może być kilkakrotne podlewanie w ciągu dnia. Wiele osób uważa, że zapewnienie wysokiej wilgotności tak zamocowanym roślinom jest trudne, więc często są one uprawiane w doniczkach lub koszyczkach wypełnionych luźnym, szybko przesychającym podłożem. Hodowcy polecają korzenie paproci osmunda albo pocięte włókna paproci drzewiastej dość ciasno upakowane w doniczce. Hawkes (1965) twierdził, że dla tych roślin mieszanki korowe nie są optymalnym podłożem. Twierdzi też, że gatunki z rodzaju Brassia nie tolerują rozłożonego podłoża i zaleca przesadzanie natychmiast, gdy tylko podłoże zaczyna ulegać rozkładowi. Przesadzanie lub podział rośliny powinny być wykonywane, gdy rozpocznie się wzrost nowych korzeni. Pozwala to roślinom zaaklimatyzować się w stosunkowo krótkim czasie i dostarcza im najmniej stresu.

Wilgotność powietrza:

Dokładne informacje na temat wilgotności temperatury w tych rejonach nie są znane, ale stacje umiejscowione w pobliżu zanotowały wilgotność około 75-80% przez cały rok. 

Okres spoczynku:

Zimą średnia temperatura dnia wynosi 19-20°C, nocą 12-13°C, z amplitudą dobową 7-8°C. Zimą podczas 3 miesięcznego okresu ilość opadów deszczu jest niewielka, co oznacza, że podlewanie w tym okresie należy zredukować, ale nie wyeliminować. Wysoka wilgotność i nocne ochłodzenia mogą powodować występowanie dużej ilości rosy. Woda jest także dostępna w postaci mżawki z mgły i niskich chmur. W uprawie warunki te można symulować poprzez sporadyczne poranne zamgławianie pomiędzy kolejnymi podlewaniami. Co 2-3 tygodnie można lekko podlewać.