Bulbophyllum longiflorum

Thouars 1822
Podrodzina: Epidendroideae
Plemię: Dendrobieae
Podplemię: Bulbophyllinae

 

Foto: © Syu Tyu Sen. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Bulbophyllum longiflorum

Synonim: Epidendrum umbellatum Forster 1786, Cymbidium umbellatum (Forster) Sprengel, Cirrhopetalum thouarsii Lindley 1824, Cirrhopetalum umbellatum (Forster) Hooker & Arnott, Cirrhopetalum clavigerum Fitzgerald, Bulbophyllum clavigerum (Fitzgerald) Mueller, Phyllorchis umbellata (Forster) Kuntze, Phyllorchis thouarsii (Lindley) Kuntze, Phyllorchis clavigera (Fitzgerald) Kuntze, Cirrhopetalum thouarsii var. concolor Rolfe 1892, Cirrhopetalum kenejianum Schlechter 1915, Cirrhopetalum longiflorum (Thouars) Schlechter, Cirrhopetalum africanum Schlechter 1915. Poniżej wymienione synonimy zostały zakwestionowane przez Seidenfadena (1973) jako wątpliwe: Cirrhopetalum layardii Mueller & Kränzlin, Bulbophyllum layardii (Mueller & Kränzlin) J. J. Smith, i Bulbophyllum trisetum Ames. Natomiast te następne według Seidenfadena (1973) nie są synonimami Bulbophyllum longiflorum: nie Epidendrum umbellatum Swartz 1800, nie Zygopetalum umbellatum Reinw 1825, nie Bulbophyllum longiflorum Rchb. f. 1880, nie Bulbophyllum umbellatum Lindley 1830, Bulbophyllum longiflorum Ridley 1896, i nie Bulbophyllum clavigerum Perrier 1951. Storczyk ten był pierwotnie opisany przez Forstera w 1786 jako Epidendrum umbellatum. W roku 1822 Thouars określił Bulbophyllum longiflorum, które Lindley w roku 1824 ustanowił rośliną typową rodzaju Cirrhopetalum i połączył z rośliną Forstera. To zostało zaakceptowane przez większość kolejnych autorów, ale Garay et al. w 1994 ponownie uznali Cirrhopetalum za rodzaj, chociaż to nie zostało zaakceptowane przez wszystkich. Jeżeli Cirrhopetalum uzna się za oddzielny rodzaj, to za prawidłową nazwę tej rośliny powinno być ponownie uznane Cirrhopetalum umbellatum (Forster). Szczegółową dyskusję o tym gatunku i wszystko o jego synonimach można znaleźć w pracy Seidenfadena (1973).  

Występowanie:

Afryka, Wyspy Molukka, Nowa Gwinea, Australia, Nowa Kaledonia, Fidżi, Tahiti i prawdopodobnie Guam. W Afryce rośliny znajdowano w Malawi, Tanzanii, Ugandzie, Zairze, Zimbabwe oraz na Madagaskarze, na wyspach Mascarene i na Seszelach. Rosną epifitycznie w lasach, zwykle na pionowych gałęziach w głębokim cieniu, na wysokościach 500-1700 m. Na Madagaskarze spotyka się je w pobliżu Antananarivo, Antisiranana, oraz w licznych innych lokalizacjach na wysokościach od poziomu morza do 1200 m. W Australii spotyka się je w lasach deszczowych w McIlwraith Range północno-wschodniego Queenslandu. Rosną tam na drzewach i pnączach, zwykle w wilgotnych miejscach, gdzie jest duży ruch powietrza, wzdłuż brzegów strumieni i na grzbietach wzniesień. Na Wyspach Solomona i w Vanuatu rosną w lasach deszczowych, zwykle w dość jasnych miejscach, na wysokości ok. 200 m. Na wyspach Viti Levu, Ovalau, Ngau i Vanua Levu należących do Fidżi rosną zarówno epifitycznie, jak i na stromych skalistych zboczach lub wzdłuż strumieni, na wysokościach od poziomu morza do 1150 m.  

Klimat:

Skrajne zanotowane temperatury to 37°C i 3°C.
Średnia wilgotność 70-80% przez cały rok.
Opady od 8 mm w zimie do 300 mm w lecie.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 22,2/11,1°C w styczniu do 29,1/18,4°C przez całe lato.
Okres kwitnienia: cały rok.

 

Informacje o roślinie i kwiatach:

Wielkość i typ rośliny:

Jest to mały do średniego epifit sympodialny, którego przyrosty o wysokości do 23 cm są oddalone od siebie o 2-6 cm, a wyrastają na grubym, zdrewniałym kłączu.  

Pseudobulwy/łodyga:

Pseudobulwa ma 1,5-3,0 cm długości i 1 cm szerokości. Cztero-kanciaste pseudobulwy są wyraźnie stożkowe.  

Liście:

Liście mają 8-20 cm długości i 1,5-4,0 cm szerokości. Pojedynczy, wyprostowany, podłużny liść wyrasta z wierzchołka każdej pseudobulwy. U podstawy blaszki ma wysmukły ogonek liściowy o długości 0,8-2,5 cm. 

Kwiatostan:

Kwiatostan ma do 20 cm długości. Pęd kwiatowy wyrasta z podstawy pseudobulwy, a kwiaty są ułożone bardzo blisko siebie, tworząc baldaszek na wierzchołku. Każdy kwiat jest osadzony na wąsko-cylindrycznej do maczugowatej szypułkowatej zalążni o długości do 2 cm.

Kwiaty:

2-7 w każdym kwiatostanie. Kwiaty mogą być jasnożółte, jasnopurpurowe lub brązowe, z ciemniejszymi plamkami. Płatek grzbietowy ma 0,9-1,0 cm długości i 0,5-0,9 cm szerokości. Jest wklęsły, eliptyczny i ma nitkowate wierzchołki o długości 1 cm. Boczne płatki zewnętrzne mają 2,2-3,8 cm długości i 0,4-0,7 cm szerokości. Są lancetowate, ostro zakończone, skręcone tak, że zewnętrzne krawędzie łączą się, za wyjątkiem wierzchołka, który pozostaje swobodny. Płatki okółka wewnętrznego są lancetowate, mają 0,5-0,9 cm długości, do 0,3 cm szerokości i nitkowate wierzchołki do 0,6 cm długości. Podłużna warżka ma 0,6-0,75 cm długości, 0,15-0,25 cm szerokości, jest mięsista i zakrzywiona, a boczne obrzeżenia wywijają się w stronę wierzchołka. Gruby, półcylindryczny prętosłup ma 0,3 cm długości.

Tłumaczenie: Grażyna Siemińska


-----------------  U P R A W A  ----------------

Temperatura:

Roślina ciepłolubna.

W lecie średnia temperatura dnia wynosi 28-29°C, nocy 18°C, co daje różnicę dobową 9-11°C. Powyższe temperatury są bliskie najchłodniejszym warunkom, w jakich powinno się uprawiać ten gatunek. Z uwagi na dużą rozpiętość wysokości występowania, rośliny powinny się przystosować do temperatur o 4-6°C wyższych niż podane. W rzeczywistości warunki w niektórych siedliskach na wyspach na Pacyfiku mogą być nawet o 8°C cieplejsze niż podane w danych klimatycznych. Wyjątkowo duży zasięg występowania tego storczyka powoduje, że spotyka się go w rejonach o niewielkich sezonowych zmianach temperatury, jak i w rejonach dużo chłodniejszych w okresie zimowym.  

Światło:

12000-25000 luksów. Te rośliny powinny się adaptować do różnych poziomów światła, bo opisywane siedliska naturalne są zarówno cieniste, jak i bardzo jasne. Światło powinno być jednak przefiltrowane lub rozproszone, a rośliny nie powinny być bezpośrednio wystawiane na działanie słońca w godzinach południowych. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza. 

Podlewanie:

W części siedlisk naturalnych w okresie od późnej wiosny do jesieni opady deszczu są umiarkowane do bardzo obfitych. Następnie ich ilość gwałtownie zmniejsza się, przechodząc w pięciomiesięczną porę suchą, która zaczyna się późną jesienią i trwa aż do początku wiosny. Ale są i takie siedliska, gdzie pora sucha nie występuje, albo jest znacznie krótsza i łagodniejsza niż podano, albo przeciwnie, dłuższa i bardziej sucha. Uprawiane rośliny powinny być mocno podlewane w okresie aktywnego wzrostu, ale korzenie muszą zawsze szybko wysychać po podlaniu. Gdy na jesieni nowe przyrosty osiągną dojrzałość, ilość wody należy zmniejszyć. 

Nawożenie:

W okresie aktywnego wzrostu rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Wielu hodowców preferuje stosowanie zrównoważonego nawozu przez cały rok, ale są i tacy, którzy od wiosny do połowy lata stosują nawóz o zwiększonej zawartości azotu, a następnie, późnym latem i jesienią, zaczynają stosować nawóz o większej zawartości fosforu. 

Podłoże:

Większość gatunków Bulbophyllum wymaga doskonałego drenażu i dobrej cyrkulacji powietrza wokół korzeni, sadzi się więc je zwykle do bardzo płaskich doniczek lub koszyków i stosuje bardzo luźne, szybko przesychające podłoże. Różne ilości utrzymujących wilgoć dodatków, takich jak perlit lub pocięty mech torfowiec, mogą być wymieszane z materiałem podstawowym składającym się z drobnych lub średniej wielkości kawałków kory sosnowej lub włókien paproci drzewiastej. Preferowane są włókna paproci drzewiastej, ponieważ nie rozkładają się tak szybko, jak kora. To oznacza, że rośliny nie muszą być za często przesadzane, co jest o tyle ważne, że wiele gatunków z rodzaju Bulbophyllum bardzo źle reaguje na wszelkie naruszanie bryły korzeniowej. Po dzieleniu lub przesadzaniu rośliny często przez prawie rok wracają do normalnego stanu. Jeżeli podłoże nie uległo rozkładowi ale roślina wyrosła poza pojemnik, można przenieść roślinę z całą bryłą korzeniową i podłożem do większego pojemnika, bez naruszania korzeni. Jeśli przesadzenie jest konieczne, najlepiej przeprowadzić je w momencie, gdy nowe korzenie już zaczynają rosnąć, aby umożliwić roślinie jak najszybsze ukorzenienie się. Rośliny należy jednak przesadzać natychmiast po stwierdzeniu, że podłoże uległo rozkładowi.

Wilgotność powietrza:

Około 75-80% przez większość roku, przez 4 miesiące późnej zimy i wiosny spada do około 65-70%.  

Okres spoczynku:

Średnia temperatura zimą wynosi w dzień 22-23°C, a w nocy 11-12°C, dając dobową różnicę rzędu 11-12°C. Temperatury w tym okresie odzwierciedlają najchłodniejsze warunki, w jakich powinno się uprawiać ten gatunek. Przypominamy, że rośliny powinny przystosować się do warunków o 4-6°C cieplejszych. W naturalnym siedlisku opady deszczu w okresie od jesieni do wczesnej wiosny są niewielkie. Wilgotność utrzymuje się jednak na stosunkowo wysokim poziomie przez cały rok, z czego wynika, że dostarczana jest dodatkowa jej dawka pochodząca z obfitej rosy i nocnych mżawek. Uprawiane rośliny potrzebują zimą mniej wody, zwłaszcza jeśli rosną w warunkach ciemnego, krótkiego dnia, który występuje w umiarkowanych szerokościach geograficznych. Powinny jednak być od czasu do czasu podlewane, aby zapobiec nadmiernemu wysuszeniu. Na ogół wystarcza okazjonalne zamgławianie wczesnym rankiem pomiędzy rzadkimi podlewaniami. Należy jednak zapewnić przesychanie roślin pomiędzy kolejnymi podlewaniami. Jeżeli liście marszczą się lub wykazują oznaki osłabienia, należy nieco zwiększyć ilość wody. Nawożenie należy zredukować lub wyeliminować aż do momentu pojawienia się nowych przyrostów i rozpoczęcia obfitszego podlewania na wiosnę.