Cirrhopetalum dentiferum

Garay, Hamer & Siegerist 1994
Podrodzina: Epidendroideae
Plemię: Dendrobieae
Podplemię: Bulbophyllinae

 

Foto: © Oak Hill Gardens. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Cirrhopetalum dentiferum

Synonim: Bulbophyllum dentiferum Ridley, Bulbophyllum cyclosepalon Carr 

Występowanie:

Półwysep Indochiński (Tajlandia) i Malezja. W Tajlandii spotyka się je w pobliżu Satun, na południowo-zachodnim wybrzeżu przy granicy z Malezją. Brak szczegółów dotyczących wysokości siedlisk naturalnych, ale są to rejony stosunkowo nisko położone, więc wysokości prawdopodobnie dochodzą do 150-200 m. Dane klimatyczne są opracowane tylko na podstawie przypuszczeń, więc należy je traktować ostrożnie do czasu zbadania szczegółowych danych o siedlisku tej rośliny. Carr spotkał w Malezji rośliny opisane jako Bulbophyllum cyclosepalon w stanach Perk, Pahang i Kelantan. Choć były wcześniejsze doniesienia o występowaniu na Jawie, to Comber (1990) nie umieścił tego storczyka w swojej książce Orchids of Java (Storczyki Jawy). 

Klimat:

Zanotowane skrajne temperatury to 35°C i 13°C.
Średnia wilgotność waha się od 60% zimą do ponad 80% latem i jesienią.
Opady od 56 mm w styczniu-lutym do 325 mm we wrześniu.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 29,2/18,7°C w styczniu do 31,1/21,1°C w maju.
Okres kwitnienia: Sporadycznie w różnych porach roku.

 

Informacje o roślinie i kwiatach:

Wielkość i typ rośliny:

Jest to raczej mały epifit sympodialny o rozkrzewiającym się i pnącym pokroju. Przyrosty są oddalone od siebie o 8-14 cm na długim, pełzającym kłączu, którego średnica wynosi 0,3 cm i na którym występują węzły o długości 1-2 cm. Czasem w węzłach wzdłuż kłącza wyrastają korzenie, ale ich większość wyrasta przy podstawie pseudobulwy. 

Pseudobulwy/łodyga:

Pseudobulwy mają około 3,5 cm długości i 1,5 cm szerokości. Stożkowe, 4-kanciaste pseudobulwy są błyszcząco zielone.  

Liście:

Dorastają do 18 cm długości i 3 cm szerokości. Pojedynczy, mięsisty liść wyrasta z wierzchołka każdej pseudobulwy. Na ogół jest w pozycji wyprostowanej, wierzchołek ma tępy do zaokrąglonego oraz ma przy podstawie wyraźny, wąski ogonek o długości 2,5 cm.  

Kwiatostan:

Kwiatostan ma do 20 cm długości. Choć opisywany jest jako o takiej właśnie długości, to rysunki Seidenfadena (1973-1975 & 1992) przedstawiają go jako znacznie krótszy, o długości ok. 8 cm, a na kolorowych zdjęciach w książce Seidenfadena i Wooda (1992) widać, że jest krótszy niż liście. Cienki, nitkowaty pęd kwiatowy wyrasta z podstawy pseudobulwy i ma kilka wyraźnych osłonek. Kwiaty tworzą półkole na szczycie pędu. 

Kwiaty:

Do 14 na kwiatostanie. Płatek grzbietowy jest zielonkawo-żółty ze szkarłatnymi kropkami i brzegami. Boczne płatki zewnętrzne są bladożółte z ciemniejszą podstawą i mają duże, ciemne, purpurowe plamy na jednej trzeciej powierzchni od wewnątrz. Ich zewnętrzna część jest całkowicie pokryta różowo-purpurowymi kropkami. Płatki okółka wewnętrznego są zielonkawo-żółte z ciemnoczerwonymi plamkami, a warżka jest blado-żółta i również ma ciemnoczerwone plamki. Płatek grzbietowy w kształcie kapturka, prawie okrągły, ma 0,3-0,5 cm średnicy i porośnięte włoskami miejsce na szczycie o długości ok. 0,2 cm. Boczne płatki zewnętrzne mają 1,5-2,0 cm długości i 0,3-0,5 cm szerokości. Ich górne krawędzie są połączone prawie od podstawy aż do ostrych wierzchołków. Płatki okółka wewnętrznego mają 0,5 cm długości i 0,2 cm szerokości. Są nieco zakrzywione, podłużne, z tępymi wierzchołkami, z włoskowatym miejscem na szczycie o długości 0,1 cm, a ich brzegi są nieregularnie i drobniutko ząbkowane. Warżka ma ok. 0,25 cm długości i 0,1 cm szerokości.

Tłumaczenie: Grażyna Siemińska


-----------------  U P R A W A  ----------------

Temperatura:

Roślina ciepłolubna.

Średnia temperatura dnia w ciągu całego roku wynosi 28-31°C, nocy 19-21°C, co daje amplitudę dobową 8-12°C. Najcieplejsze dni i najchłodniejsze noce, a więc największa dobowa rozpiętość temperatur, występują w stosunkowo suchym okresie późnej zimy i wczesnej wiosny.  

Światło:

12000-20000 luksów. Światło powinno być przefiltrowane lub rozproszone, a rośliny nie powinny być wystawiane na bezpośrednie działanie słońca w godzinach południowych. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza. 

Podlewanie:

Przez większość roku opady są bardzo obfite, ale w okresie zimy ich ilość jest nieco mniejsza. Nie ma jednak długiej pory suchej. Uprawiane rośliny powinny być obficie podlewane w okresie aktywnego wzrostu, lecz nie można dopuścić, aby podłoże rozłożyło się lub rozmokło. Jesienią, po osiągnięciu dojrzałości przez nowe przyrosty, można zmniejszyć ilość wody, ale rośliny nie mogą zupełnie wysychać.  

Nawożenie:

W okresie aktywnego wzrostu rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Wielu hodowców preferuje stosowanie zrównoważonego nawozu przez cały rok, ale są i tacy, którzy od wiosny do połowy lata stosują nawóz o zwiększonej zawartości azotu, a następnie, późnym latem i jesienią, zaczynają stosować nawóz o większej zawartości fosforu. 

Podłoże:

Rozkrzewiający się i pnący pokrój tego gatunku sugeruje wręcz zamocowanie rośliny na płacie korka lub paproci drzewiastej, ale można to robić pod warunkiem, że wilgotność powietrza jest wysoka i latem możemy zapewnić roślinie codzienne podlewanie. W wypadku tak zawieszonych roślin, podczas suchych i gorących okresów niezbędne może być kilkakrotne podlewanie w ciągu dnia. Jeżeli rośliny sadzimy do doniczek, to zaleca się płytkie miseczki lub doniczki na azalie. Dolna połowa pojemnika powinna być wypełniona bardzo luźnym materiałem drenażowym, takim jak grube lub średnie kawałki kory lub korka. Górna połowa powinna być wypełniona drobnym podłożem sporządzonym z kory lub pociętych włókien paproci drzewiastej, które pozwoli utrzymać wilgoć, ale nie rozmoknie. Przesadzanie najlepiej wykonywać po kwitnieniu, zwłaszcza wtedy, gdy pojawiają się nowe korzenie.

Wilgotność powietrza:

Około 80% przez większość roku, wzrasta do około 85% przez okres kilku jesiennych miesięcy, a następnie spada do 65-70% przy końcu zimy i wczesną wiosną.  

Okres spoczynku:

Przedstawione tu warunki uprawy powinny być utrzymywane przez cały rok. W zimie ilość wody należy nieco zmniejszyć, zwłaszcza jeśli rośliny uprawiane są w warunkach ciemnego, krótkiego dnia, który występuje w umiarkowanych szerokościach geograficznych. Rośliny te nie powinny jednak nigdy być zasuszane. Nawożenie należy zredukować lub całkowicie wyeliminować aż do momentu, gdy wiosną rozpocznie się intensywniejsze podlewanie.