Dendrobium phalaenopsis

Fitzgerald
Podrodzina: Epidendroideae
Plemię: Dendrobieae
Podplemię: Dendrobiinae

 

Foto: © Ed Merkle. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Dendrobium phalaenopsis

Normalnie uznawane za synonim D. bigibbum Lindley.
Clements (1989) wyróżnił D. phalaenopsis i D. bigibbum jako oddzielne gatunki.

Występowanie:

Północno wschodnia Australia. Rośliny rosną na półwyspie Cape York w przybrzeżnych rejonach pomiędzy Mt. Malloy i Iron Range. Rośliny rosną w bardzo jasnych warunkach na niewielkich drzewach i skałach w dosyć otwartych lasach. Normalnie spotykane są w półsuchych rejonach poniżej 610 m npm.

Klimat:

Zanotowane skrajne temperatury to 39°C i 6°C.
Średnia wilgotność około 70% przez cały rok.
Opady od 15 mm w marcu do 389 mm we wrześniu.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 24,3/17,1°C w styczniu do 29,9/22,1°C przez całe lato.
Okres kwitnienia: Od lipca do stycznia.

Uwagi różne:

Okres kwitnienia podawany w danych klimatycznych oparto na raportach ze środowiska naturalnego. Dane z uprawy wskazują, że najintensywniejsze kwitnienie występuje jesienią. Hodowcy podają, że rośliny słabo rosną w obszarach gdzie zimą jest niska ilość światła, niedobór ten powoduje opadanie pąków. D. phalaenopsis jest często uznawany za trudny w uprawie i doprowadzeniu do kwitnienia z powodu wymagań co do dużej ilości światła, wysokich temperatur zimowych i okresu suszy zimowej, która to kombinacja warunków jest czasem trudna do zapewnienia w kolekcjach mieszanych.

 

Informacje o roślinie i kwiatach:

Wielkość i typ rośliny:

Smukły (40-122 cm) epifit lub litofit sympodialny, bardzo podobny do D. bigibbum. Rośliny rzadko rozwijają się w naprawdę duże okazy, ponieważ stare pseudobulwy mają skłonność do obumierania.

Pseudobulwy:

40-122 cm wysokości. Cylindryczne łodygi są lekko nabrzmiałe u podstawy. Wierzchołkowe 30% łodygi jest ulistnione. Łodygi, które obumierają u podstawy, mogą wytwarzać nowe rośliny u wierzchołka.

Liście:

3-5, rzadko do12. Podłużne, lancetowate liście mają 8-15 cm długości. Są skórzaste, sztywne i zaczerwienione lub z purpurowym odcieniem. Ich trwałość wynosi 2 lata.

Kwiatostan:

Ma 20-40 cm długości. Każdego roku, przez okres kilku lat, każdy przyrost wytwarza 1-4 kwiatostanów z węzłów w pobliżu wierzchołka pseudobulwy. Kwitnienie może być kontynuowane nawet wtedy, gdy łodygi są bezlistne. Kwiatostany są zwykle łukowato wygięte lub poziome, lecz mogą być także zwisające. Kwiaty są równomiernie rozmieszczone wzdłuż górnej połowy łodygi kwiatowej.

Kwiaty:

3-20 w kwiatostanie. Okazałe kwiaty mają 3,5-7,0 cm średnicy z szerokimi, zachodzącymi na siebie płatkami zewnętrznymi i wewnętrznymi o wyraźnej fakturze. Są one podobne do kwiatów D. bigibbum, lecz kwiaty D. phalaenopsis mają nieco większe płatki, które są tylko nieznacznie zakrzywione i środkowy płatek warżki jest zwykle dłuższy i spiczasty zamiast bardziej lub mniej zaokrąglony. Kwiaty są zwykle intensywnie liliowe, lecz mogą też być białe, blado liliowe, karmazynowe lub purpurowe. Wszystkie barwy są jasne i intensywne. Warżka jest zwykle w ciemniejszym odcieniu barwy, którą mają płatki okwiatu, z intensywniejszą barwą gardzieli i pasków na prostokątnej i spiczastej działce środkowej. Boczne działki warżki są łukowate. Ostroga jest szeroka. Kwiaty są silnie zróżnicowane pod względem rozmiarów i barw. Jeśli nie są narażone na kontakt z wodą, utrzymują się miesiącami, tak więc optymalnie uprawiana roślina potrafi prawie stale kwitnąć.

Dendrobium phalaenopsis - symbol australijskiego stanu Queensland na znaczku pocztowym Australii.

Tłumaczenie: Mariusz Wójcik


-----------------  U P R A W A  ----------------

Temperatura:

Roślina ciepłolubna.

W lecie średnia temperatura dnia wynosi 29-30°C, nocy 22°C, co daje różnicę dobową rzędu 7-8°C. Dobowe amplitudy różnią się jedynie o 2 stopnie w ciągu całego roku.

Światło:

30000-45000 luksów. Okresowe zmiany oświetlenia na tej szerokości geograficznej są niewielkie, jednak ilość światła zimą jest wyższa z powodu częściej występującej słonecznej pogody. Dla roślin w uprawie niezwykle ważne jest intensywne oświetlenie i silny ruch powietrza przez cały rok.

Podlewanie:

Opady deszczu są umiarkowane do silnych podczas lata i na początku jesieni, lecz zimą warunki są suchsze. W okresie aktywnego wzrostu podłoże uprawianych roślin powinno być wilgotne, lecz jesienią podlewanie powinno być stopniowo zmniejszane. Jeśli temperatury w okresie letnim przekraczają 33°C, australijscy hodowcy zalecają codzienne poranne i wieczorne zraszanie - nawet u roślin uprawianych w doniczkach.

Nawożenie:

Rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Nawóz o dużej zawartości azotu jest korzystny w okresie od wiosny do połowy lata, a nawóz bogatszy w fosfor może być stosowany późnym latem i jesienią.

Podłoże:

Rośliny dobrze rosną zamocowane na kawałkach paproci drzewiastej lub korka, ale w okresie lata wymaga to zapewnienia wysokiej wilgotności i codziennego podlewania. W lecie podczas upalnej, suchej pogody zamgławianie należy powtarzać kilka razy. Gdy rośliny uprawiamy w doniczkach, niezbędny jest doskonały drenaż, więc należy używać jako podłoża średniej wielkości kawałków kory sosnowej lub korka, które są bardzo przewiewne i szybko przepuszczalne. Roślina ma wysoko położony środek ciężkości, więc lepiej stosować ciężkie, gliniane doniczki. Najlepsze rezultaty uprawy zapewniają zwykle doniczki, które na pierwszy rzut oka wydają się zbyt małe dla tych roślin. Należy stosować podpórki wspierające nowe tyczkowate pseudobulwy. Przesadzanie najlepiej wykonać, gdy roślina zakończy kwitnienie lub pod koniec zimy i na początku wiosny w okresie, gdy właśnie zaczynają pojawiać się nowe przyrosty.

Wilgotność powietrza:

Około 70-75% przez większość roku, pod koniec zimy i wczesną wiosną spadająca do około 65-70%.

Okres spoczynku:

Średnia temperatura zimą wynosi w dzień 24-26°C, w nocy 17-19°C, co daje różnicę dobową rzędu 7°C. Przez cztery miesiące zimą i wczesną wiosną opady są słabe. Niska wilgotność wskazuje, że nawet wilgoć w postaci rosy jest rzadko dostępna.  W uprawie okres suchego spoczynku powinien występować po kwitnieniu. Rośliny powinny przesychać pomiędzy podlewaniami, lecz nie należy dopuszczać do przesuszenia przez dłuższy okres, ponieważ pomarszczone, skurczone pseudobulwy bardzo powoli odzyskują siły. Aby zapobiec nadmiernemu wysuszeniu, rośliny należy sporadycznie zraszać między podlewaniami. Dopiero po pojawieniu się wiosną nowych przyrostów stopniowo należy zwiększać podlewanie. Ponieważ nowe przyrosty do wysokości ok. 5-8 cm są bardzo podatne na infekcje i gnicie, należy zachować ostrożność przy podlewaniu, aby nie dopuścić do ich zamoczenia. Nawożenie powinno być ograniczone lub należy z niego zrezygnować całkowicie aż do wiosny, gdy znów wznawia się silniejsze podlewanie. W środowisku naturalnym nasłonecznienie jest najsilniejsze zimą, tak więc w tym okresie należy zapewnić uprawianym roślinom jak największą jego ilość, byle tylko nie doprowadzić do oparzeń liści.