Doritis pulcherrima

Lindley 1832
Podrodzina: Epidendroideae
Plemię: Vandeae
Podplemię: Aeridinae

 

Foto: © Tamara Florczak. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Doritis pulcherrima

Synonim: Phalaenopsis esmeralda Rchb. f. Phalaenopsis antennifera Rchb. f. Phalaenopsis buyssoniana Rchb. f. Phalaenopsis mastersii King and Pantl. Phalaenopsis pulcherrima (Lindley) J. J. Smith.  

Występowanie:

Szeroko rozprzestrzeniony począwszy od północno-wschodnich Indii poprzez Birmę, Tajlandię, Kambodżę, Laos i Wietnam i dalej na południe przez Malezję, Sumatrę do Borneo. W Tajlandii spotyka się je we wszystkich regionach z wyjątkiem najbliższych okolic Bangkoku. Zwykle spotyka się je na niskich wysokościach, ale znane są przypadki napotykania ich na wysokości nawet 1300 m. Rosną zwykle jako storczyki naziemne, w cieniu krzewów i zarośli. Zazwyczaj jest to piaszczysta, dobrze przepuszczalna gleba zawierająca domieszki szczątków organicznych.   

Klimat:

Zanotowane skrajne temperatury to 39°C i 10°C.
Średnia wilgotność ponad 70% przez cały rok.
Opady od 30 mm w grudniu i styczniu do 254 mm w październiku.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 29,4/17,8°C w styczniu do 31,3/23,6°C w czerwcu.
Okres kwitnienia: Może kwitnąć w ciągu całego roku, ale maksimum przypada jesienią.

Uwagi różne:

Okres kwitnienia podawany w danych klimatycznych pochodzi z doniesień hodowców. W naturze rośliny te kwitną głównie od lata aż do jesieni, ale zdarza się, że mogą kwitnąć prawie cały rok. Rośliny pochodzące z Półwyspu Tajskiego mają bardziej zmienne kolory i mocniej odgięte płatki obu okółków niż rośliny pochodzące ze wschodniej Tajlandii.  

Uwagi dotyczące hybryd:

Liczba chromosomów wynosi: 2n = 38. Dla odmiany buyssoniana, 2n = 76. Rośliny te są z powodzeniem krzyżowane z rodzajem Phalaenopsis, dając hybrydy znane jako Doritaenopsis.

 

Informacje o roślinie i kwiatach:

Wielkość i typ rośliny:

Jest to stosunkowo niewielki storczyk naziemny z wyprostowanym pędem osiągającym 15 cm wysokości, ale zwykle niższym. Dość często wytwarza boczne odrosty i nienaruszona roślina może tworzyć gęste kępy złożone z 10 i więcej przyrostów.  

Pseudobulwy/łodyga:

Brak.

Liście:

Liście mają 5-15 cm długości. Na każdym przyroście wyrasta nawet 12 dość sztywnych, twardych, skórzastych liści. Są one zielone, często zabarwione na purpurowo, zwłaszcza na spodniej stronie, mają 2,5-5,0 cm szerokości i zaokrąglone albo szpiczaste wierzchołki.  

Kwiatostan:

Kwiatostan ma zwykle 20-60 cm długości, ale może osiągać nawet 90 cm. Sztywny, wyprostowany lub nieco pochylony kwiatostan może być cienki i wysmukły albo gruby. Choć zwykle są one pojedyncze, to czasem zdarza się, że się rozgałęziają.  

Kwiaty:

Na górnej części każdego kwiatostanu otwiera się kolejno przez dłuższy okres czasu 10-20 oddalonych od siebie efektownych kwiatów. W przypadku przedłużonego okresu kwitnienia może się rozwinąć nawet 30 kwiatów. Kwiaty mają zwykle ok. 2,5 cm średnicy, ale ich wielkość może się wahać w przedziale od 1,2 do 5,0 cm. Mają one wyjątkowo zmienną kolorystykę, a zabarwienia mogą być od białych do ciemnopurpurowych, przy czym na ogół są blade różowo-purpurowe do fioletowo-różowych. 3-klapowa warżka ma zwykle kolor ciemniejszy niż płatki obu okółków, a jej działki boczne są zwykle ciemniejsze niż działka środkowa. Działka środkowa ma często blado-lawendowe żyłki na środku, a wokół tarczki zabarwienie żółte lub kremowo-białe.  

Tłumaczenie: Grażyna Siemińska


-----------------  U P R A W A  ----------------

Temperatura:

Roślina ciepłolubna.

Średnia temperatura latem w dzień wynosi 31°C, w nocy 23-24°C, z dobową różnicą 8°C. Najcieplejsze dni w roku występują na wiosnę, tuż przed rozpoczęciem pory deszczowej, kiedy to temperatura wzrasta do średniej wynoszącej 32-33°C.  

Światło:

8000-15000 luksów. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza.  

Podlewanie:

Od końca wiosny aż prawie do końca jesieni opady są umiarkowane do obfitych, po czym ich ilość gwałtownie się obniża i nastaje 4-miesięczny dość suchy okres trwający przez całą zimę aż do początku wiosny. Podczas intensywnego wzrostu rośliny powinny być obficie podlewane, lecz podłoże powinno szybko obsychać i nie można dopuścić, aby rozłożyło się lub rozmokło.  

Nawożenie:

W okresie silnego wzrostu rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Wielu hodowców zaleca stosowanie w okresie późnego lata i jesieni nawozów o obniżonej zawartości azotu a podwyższonej fosforu, aby polepszyć kwitnienie w następnym sezonie i wzmocnić nowe przyrosty przed zimą. Te rośliny nie są szczególnie wrażliwe na zawartość soli w podłożu, ale należy uważać i zapobiegać nadmiernemu gromadzeniu się osadów wapnia i magnezu. W okresie intensywnego nawożenia podłoże powinno być raz na miesiąc przepłukane przed kolejnym nawożeniem. Najpierw normalnie podlewa się roślinę. Po około godzinie, po rozpuszczeniu się soli, pojemnik przepłukuje się czystą wodą w ilości równej podwójnej jego objętości.  

Podłoże:

Ponieważ w naturze storczyki te rosną w piaszczystej, dobrze odprowadzającej wodę glebie, to i stosowane podłoża powinny być podobne. Wielu hodowców stosuje korę o średniej gradacji zmieszaną z perlitem lub pumeksem, jeżeli tylko te materiały są dostępne. W Tajlandii powszechnie stosowane jest podłoże złożone w równych częściach z pokruszonej cegły i małych kawałków węgla drzewnego. Jako dodatków do wyżej wymienionych składników można użyć pokruszonego kamienia, włókien paproci drzewiastej i węgla drzewnego - osobno, albo w dowolnej ich kombinacji. Korzystny jest dodatek pociętego mchu torfowca, zwłaszcza gdy rośliny są uprawiane w miejscach o niskiej wilgotności. Często dodawany jest także węgiel drzewny w celu zapewnienia przewiewności podłoża i zabezpieczenia przed kwaśnieniem. Najczęściej używane są gliniane koszyki lub doniczki. W przypadku używania plastikowych doniczek poleca się polepszenie drenażu poprzez powiększenie istniejących otworów i wykonanie dodatkowych. Łatwo to wykonać przez wypalenie lutownicą dodatkowych otworów. Przesadzanie lub podział rośliny powinny być wykonywane, gdy rozpoczyna się wzrost nowych korzeni. Pozwoli to roślinie zaadaptować się w nowym podłożu w możliwie najkrótszym czasie.  

Wilgotność powietrza:

75-80% przez cały rok.  

Okres spoczynku:

W zimie średnia temperatura dnia wynosi 28-31°C, nocy 18-20°C, co daje różnicę dobową 9-12°C. Duży zakres występowania i wysokości siedlisk naturalnych sugerują, że rośliny te powinny się zaadaptować do warunków zimowych o 3-4°C chłodniejszych niż podane. Mimo, że opady deszczu w okresie zimowym są niższe, to jednak są one regularne. Dodatkowej wilgoci dostarcza ponadto często występująca obfita rosa. Podlewanie zimą należy w pewnym stopniu ograniczyć, zwłaszcza w przypadku roślin uprawianych w ciemniejszych warunkach krótkiego dnia typowych dla wyższych szerokości geograficznych, ale nie powinny one wysychać zupełnie ani być pozbawione wody przez dłuższy okres czasu. Hodowcy z Tajlandii podają, że dopóki podłoże będzie dobrze odprowadzać nadmiar wody i będzie dobrze napowietrzone, to można je dość swobodnie podlewać nawet w okresie suszy bez szkody dla zdrowia rośliny. Nawożenie powinno być ograniczone aż do wiosny, gdy znów wznawia się silniejsze podlewanie. W naturalnym siedlisku najjaśniejsze dni występują zimą i wiosną.