Dracula vampira

(Luer) Luer 1978
Podrodzina: Epidendroideae
Plemię: Epidendreae
Podplemię: Pleurothalidinae

 

Foto: © Orchids & More. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Dracula vampira

Synonim: Masdevallia vampira Luer.

Występowanie:

Ekwador. Rośliny spotyka się tylko w górskich lasach deszczowych na wysokości 1800-2200 m, na zachodnich zboczach Mt. Pichincha w prowincji Pichincha. Choć ich występowanie jest ograniczone, to nie są rzadkimi roślinami w naturze. Odwiedzający naturalne siedlisko podają, że wiele tych roślin można znaleźć w wilgotnej, liściastej ściółce na niższych częściach ogromnych drzew obrośniętych epifitami. 

Klimat:

Zanotowane skrajne temperatury to 35°C i 1°C.
Średnia wilgotność waha się od 60% zimą do ponad 80% latem i jesienią.
Opady od 18 mm w styczniu do 173 mm w październiku.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 22,2/11,7°C w styczniu do 27,8/13,2°C w maju.
Okres kwitnienia: Kwitnie sporadycznie przez cały rok, z minimum w zimie.

Informacje o roślinie i kwiatach:

Wielkość i typ rośliny:

Jest to stosunkowo duży epifit tworzący kępy i osiągający 19-34 cm wysokości. 

Pseudobulwy:

Brak. Grube, proste łodyżki przy podstawie każdego przyrostu mają 4-6 cm długości, są otoczone przez 2 lub 3 rurkowate osłonki i wytwarzają kilka dość grubych korzeni. 

Liście:

Długości 15-28 cm i szerokości 4,0-5,5 cm. Pojedynczy, wyprostowany, skórzasty liść wyrasta z wierzchołka każdej pseudobulwy. Liść jest wąsko-eliptyczny, cienki, skórzasty i ma wyraźny nerw na spodniej stronie. Zwęża się do ostrego końca, a także zwęża się przy podstawie w złożony, mało wyraźny ogonek o długości 5-8 cm.

Kwiatostan:

Pęd kwiatowy ma 20-40 cm długości. Gruba, pozioma lub rosnąca w dół szypułka wyrasta u podstawy łodygowatej pseudobulwy.

Kwiaty:

1-3. Pojedyncze kwiaty powstają sukcesywnie na każdym kwiatostanie. Kwiat wyrasta na połączeniu ogonka i zalążni o długości 2,8-3,5 cm. Cechą charakterystyczną tego gatunku są duże, szeroko rozpostarte płatki okółka zewnętrznego. Podstawowym kolorem płatków okółka zewnętrznego jest zielonkawy, prawie całkowicie zakryty przez liczne cienkie, mniej lub bardziej równoległe, podłużne, czarno-purpurowe żyłki, które zbiegają się przy końcach. Małe, białe płatki okółka wewnętrznego mają purpurowe plamki. Warżka jest biała z żyłkami różowawymi do żółtawych, a prętosłup jest żółty. Szeroko-jajowaty płatek grzbietowy ma długość 3,5-5,5 cm i 3,5-4,0 cm szerokości. Przy podstawie płatek grzbietowy jest połączony z bocznymi na długości około 1,5 cm, tworząc płaski, szeroko rozpostarty kwiat. Przy wierzchołku jest raczej tępo zakończony i zwęża się tworząc wysmukły, wyprostowany, czarniawy ogonek o długości 5-11 cm. Płatki boczne są szeroko-jajowate, ukośne, mają 4-6 cm długości, 3-4 cm szerokości i przy podstawie są połączone razem na długości około 1,5 cm, tworząc szeroki, płaski lejek. Są nieco zaostrzone na końcach i zwężają się w wysmukłe czarne ogonki, podobne do tego przy płatku grzbietowym. Podłużne płatki okółka wewnętrznego mają 0,6 cm długości i 0,2 cm szerokości. Warżka ma 1,5-2,4 cm długości i 1,1-1,7 cm szerokości. Jajowata, wklęsła górna część warżki ma 1,0-1,7 cm długości i 1,1-1,7 cm szerokości, brzegi zawinięte do środka i liczne promieniście biegnące żyłki na wewnętrznej powierzchni. Żyłki rozgałęziają się i wznoszą. Dolna część warżki ma około 0,7 cm długości, 0,5 cm szerokości i wyprostowane, tępe, brzegi, szczelinę na środku i wklęsłą podstawę, która jest połączona z podstawą prętosłupa. Półcylindryczny prętosłup ma 0,7 cm długości i grubą podstawę o prawie takiej samej długości.

Tłumaczenie: Grażyna Siemińska


-----------------  U P R A W A  ----------------

Temperatura:

Roślina o wymaganiach cieplnych umiarkowanych do zimnych.

Podobna w ciągu całego roku - średnie temperatury dnia 25-27°C, średnie temperatury nocy 12-13°C, z amplitudą wahań dobowych 11-16°C. Najcieplejsze dni i najchłodniejsze noce, a więc największa dobowa rozpiętość temperatur, występują w czasie bezchmurnej pogody w okresie suchym. Jeżeli dysponujemy chłodzącym nawilżaczem powietrza, to storczyk ten będzie dobrze rósł umieszczony blisko wylotu zimnego, wilgotnego powietrza.

Światło:

12000-18000 luksów. Rośliny powinny rosnąć w cieniu, światło powinno być filtrowane i rozproszone, a rośliny nie powinny nigdy być wystawiane na bezpośrednie działanie promieni słonecznych. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza. Jeżeli rośliny nie zakwitają, to należy stopniowo zwiększyć dawkę światła, zwracając uwagę na to, aby nie poparzyć liści.

Podlewanie:

Opady deszczu są umiarkowane, a nawet obfite, od końca wiosny aż do jesieni i tylko w czasie 2-3 zimowych miesięcy są stosunkowo niewielkie. Warunki w siedlisku górskich lasów deszczowych nie są jednak tak suche, jak na to wskazuje tabela klimatyczna. Podczas intensywnego wzrostu rośliny powinny być obficie podlewane, lecz nie można dopuścić, aby podłoże rozłożyło się lub rozmokło. Gdy na jesieni nowe przyrosty osiągną dojrzałość, ilość wody należy stopniowo zmniejszyć.

Nawożenie:

W okresie aktywnego wzrostu rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Wielu hodowców preferuje stosowanie zrównoważonego nawozu przez cały rok, ale są i tacy, którzy od wiosny do połowy lata stosują nawóz o zwiększonej zawartości azotu, a następnie, późnym latem i jesienią, zaczynają stosować nawóz o większej zawartości fosforu. 

Podłoże:

Zwisające albo rosnące w dół kwiatostany pojawiają się u spodu rośliny, więc rośliny muszą być uprawiane zamontowane na podkładkach albo w ażurowych wiszących koszykach. Uprawa epifityczna wymaga jednak utrzymania wysokiej wilgotności powietrza, a w lecie codziennego podlewania.  W wypadku tak zawieszonych roślin, podczas suchych i gorących okresów niezbędne może być kilkakrotne podlewanie w ciągu dnia. Wielu hodowców uważa, że utrzymanie odpowiednio wysokiej wilgotności tak zamocowanym roślinom jest trudne, więc używają wiszących koszyków wyłożonych mchem torfowcem albo wypełnionych luźnym, szybko przesychającym podłożem, takim jak średniej granulacji kora jodłowa albo pocięte włókna paproci drzewiastej. Do takiej mieszaniny często dodaje się także materiały rozluźniające podłoże, ale równocześnie zatrzymujące część wilgoci - na przykład perlit i pocięty mech torfowiec. Często dodawany jest także węgiel drzewny w celu zapewnienia przewiewności podłoża i zabezpieczenia przed kwaśnieniem. Niektórzy hodowcy polecają stosowanie wyłącznie luźno upakowanego nowozelandzkiego mchu torfowca, ale rośliny w nim uprawiane muszą być przesadzane co 9-12 miesięcy. Rośliny powinny być przesadzane, gdy podłoże zaczyna się rozkładać, albo gdy roślina wyrasta ze swojej doniczki. Jeśli przesadzanie wykonamy w momencie, gdy zaczynają pojawiać się nowe korzenie, to roślina przyjmie się i ukorzeni w możliwie najkrótszym czasie.

Wilgotność powietrza:

Dane dotyczące średnich temperatury z tych rejonów nie są dostępne, lecz dane pochodzące z najbliższych stacji meteorologicznych wskazują, że wilgotność wynosi około 70-75% w ciągu całego roku.

Okres spoczynku:

Przedstawione tu warunki uprawy powinny być utrzymywane przez cały rok. W okresie zimowym opady deszczu w lasach deszczowych są znacznie mniejsze, jednak dodatkowej wilgoci dostarczają roślinom przelotne opady i rosa. Jeżeli jednak rośliny są uprawiane w warunkach ciemnego, krótkiego dnia charakterystycznego dla umiarkowanych szerokości geograficznych, to w okresie zimowym należy nieco zmniejszyć podlewanie, ale nie można dopuścić do ich zupełnego wyschnięcia. Nawożenie powinno być zredukowane lub wyeliminowane aż do momentu pojawienia się wiosną nowych przyrostów i rozpoczęcia obfitszego podlewania.