Encyclia cochleata

(Linnaeus) Lemes 1955
Podrodzina: Epidendroideae
Plemię: Epidendreae
Podplemię: Laeliinae

 

Foto: © Tamara Florczak. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Encyclia cochleata

Synonim: Epidendrum cochleatum Linnaeus, Anacheilium cochleatum (Linnaeus) Hoffmannsegg, Phaedrosanthus cochleatus (Linnaeus) O. Kuntze, Epidendrum cochleatum var. costaricense Schlechter, Anacheilium cochleatum (Linnaeus) Hoffmannsegg var.triandrum (Ames) R.P. Sauleda, R.P. Wunderlin & B.F. Hansen, Epidendrum cochleatum var. triandrum (House) Ames, Epidendrum triandrum House. Nazwa Helleborine cochleato flore Plumier była także wymieniana jako synonim, ale nie znaleźliśmy tej nazwy ani w Indeksie Kewensis ani w żadnych innych pracach. 

Występowanie:

Meksyk, Ameryka Środkowa, Kolumbia, Wenezuela, Karaiby i Floryda. W Meksyku rośliny te rosną na zboczach górskich skierowanych w stronę Oceanu Atlantyckiego, w stanach Campeche, Chiapas, Hildalgo, Oaxaca, Puebla, Quintana Roo, San Luis Potos', Tabasco, Tamaulipas i Veracruz. Spotyka się je w rzadkich lasach i na polanach, w różnych typach lasów, takich jak tropikalne lasy z drzewami zrzucającymi liście, lasy wiecznie zielone i dąbrowy. Zakres wysokości siedlisk naturalnych rozciąga się od poziomu morza aż do wysokości 2000 m. Zwykle rosną jednak na wysokościach w pobliżu środka tego zakresu i na większości terenów Ameryki Środkowej spotyka się je na wysokościach 300-1300 m. W Wenezueli widziano je w otwartych lasach powyżej Pie del Cerro w pobliżu La Victoria na wysokości ok. 1520 m oraz w lasach deszczowych wzdłuż drogi do Choron na wysokości ok. 1370 m. W Puerto Rico storczyk ten jest szeroko rozprzestrzeniony i popularny. Rośnie tam zarówno w miejscach zacienionych jak i nasłonecznionych, w lasach od prawie suchych do wilgotnych, na wysokościach 200-900 m. Na Wyspach Dziewiczych spotka się je jednak tylko na wyspie St. Croix.  

Klimat:

Zanotowane skrajne temperatury to 36°C i 6°C.
Średnia wilgotność wynosi około 80% przez cały rok.
Opady od 20 mm w styczniu do 230 mm przez całe lato.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 22,2/10,6°C w styczniu do 28,9/16,7°C w maju.
Okres kwitnienia: Kwitnie przez cały rok, z maksimum w lecie.

Uwagi różne:

Okres kwitnienia podawany w danych klimatycznych pochodzi z doniesień hodowców. W naturze rośliny kwitną w ciągu całego roku. Są doniesienia, że rośliny pochodzące z Meksyku zwykle mają znacznie większe kwiaty niż rośliny pochodzące z innych regionów. 

 

Informacje o roślinie i kwiatach:

Wielkość i typ rośliny:

Jest to stosunkowo duży epifit, litofit lub roślina naziemna o sympodialnym typie wzrostu, osiągająca 25-59 cm wysokości. 

Pseudobulwy/łodyga:

Pseudobulwy mają 5,5-26,0 cm długości i 2-5 cm szerokości. Elipsoidalne do gruszkowatych pseudobulwy są oddalone od siebie, nieco spłaszczone i czasem mają krótką szypułkę. 

Liście:

Liście mają 20-33 cm długości i 3-5 cm szerokości. Na szczycie każdej pseudobulwy wyrastają zwykle 2, ale czasem 3 lub 4 liście o kształcie podłużno-lancetowatym do lancetowatego. Są błyszczące, nieco skórzaste i zwężają się, tworząc ostry wierzchołek. Liść ma krótką, złożoną podstawę wyrastającą z pseudobulwy. 

Kwiatostan:

Kwiatostan ma 50 cm długości lub więcej. Pęd kwiatowy jest wydłużony, rzadko się rozgałęzia, może być wyprostowany lub wygięty. Wyrasta na wierzchołku najmłodszej dojrzałej pseudobulwy. Wyłania się on z osłonki, która może mieć 2,5-13,0 cm długości. Kwitnienie jest długim procesem, trwającym od późnej wiosny aż do zimy. Kwiaty rozwijają się na pędzie sukcesywnie w miarę jego wydłużania się i zawiązywania nowych pąków. Rośliny mogą kwitnąć prawie ciągle. Zanim zakończy się proces kwitnienia, pęd kwiatowy może osiągnąć długość 70 cm. 

Kwiaty:


Foto: © Tamara Florczak. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Liczne. Trwałe kwiaty otwierają się kolejno, a równocześnie otwartych jest tylko kilka. Mają one do 9 cm długości, z muszelkowatą warżką u góry. Są bardzo zmienne co do wielkości i stopnia rozchylenia. Kolor kwiatów jest też nieco zmienny, ale płatki obu okółków są zwykle zielonkawo-żółte z purpurowymi kropkami przy podstawie. Górna część warżki jest najczęściej głęboko ciemnopurpurowa (prawie purpurowo-czarna) z żółto-zielonymi smużkami. Biała podstawa warżki ma wyraźnie widoczne, promieniście rozchodzące się purpurowe żyłki i 2 żółte zgrubienia przy podstawie tarczki. Prętosłup jest zielony z purpurowymi kropkami. Wąsko lancetowate, ostro zakończone płatki obu okółków mają 3,0-7,5 cm długości i 0,3-0,7 cm szerokości. Mogą się rozchylać lub być skierowane ostro w dół i być mniej lub więcej skręcone. Warżka ma 1,0-2,1 cm długości i 1,2-2,5 cm szerokości. Połączona z prętosłupem warżka rozchyla się począwszy od środka w stronę prętosłupa. Może ona być szeroko zaokrąglona do sercowatej, głęboko wklęsła, z nieco pofalowanymi brzegami. Gruby prętosłup ma 0,7-0,9 cm długości, najszerszy jest w połowie, z tępym wierzchołkiem krótszym niż boczne ząbki.

Tłumaczenie: Grażyna Siemińska


-----------------  U P R A W A  ----------------

Temperatura:

Roślina ciepłolubna.

Średnia temperatura latem wynosi w dzień 27°C, w nocy 16-17°C, z amplitudą dobową 11°C. Najcieplejsze dni w roku to dni wiosenne przed rozpoczęciem letniej pory deszczowej. Wtedy średnia temperatura dnia wynosi 27-29°C, nocy 15-17°C, z amplitudą dobową 13°C. 

Światło:

25000-35000 luksów. Światło powinno być filtrowane i rozproszone, a rośliny nie powinny być wystawiane na bezpośrednie działanie południowego słońca. Silny, stały ruch powietrza jest bardzo ważny dla zdrowia rośliny. 

Podlewanie:

Od końca wiosny aż do jesieni opady są umiarkowane do obfitych, ale ich ilość znacznie spada począwszy od końca jesieni aż do następnej wiosny. Uprawiane rośliny powinny być mocno podlewane w okresie aktywnego wzrostu, ale korzenie muszą zawsze szybko wysychać pomiędzy podlewaniami. Podłoże wokół korzeni nigdy nie może być zleżałe ani rozmokłe. Gdy na jesieni nowe przyrosty osiągną dojrzałość, ilość wody należy stopniowo zmniejszyć.  

Nawożenie:

W okresie aktywnego wzrostu rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Wielu hodowców preferuje stosowanie zrównoważonego nawozu przez cały rok. Większość uprawiających te rośliny od wiosny do połowy lata stosuje nawóz wzbogacony w azot, przechodząc na nawóz wzbogacony w fosfor późnym latem i jesienią. Większa dawka fosforanów polepsza kwitnienie w następnym sezonie i opóźnia wzrost nowych przyrostów w rezultacie czego roślina wzmacnia się przed nadejściem zimy. 

Podłoże:

Rośliny najczęściej uprawiane są w doniczkach lub koszyczkach z podłożem bardzo grubym, luźnym i dobrze przepuszczalnym. W doniczkach powinno być dużo wolnych przestrzeni umożliwjących korzeniom na szybkie wysychanie po podlaniu. Zaleca się mniejsze doniczki wystarczające tylko na jedno- lub dwuletnie przyrosty, bo podłoże w większych doniczkach zbyt długo pozostaje mokre po podlaniu. Korzenie, które nie wysychają dość szybko po podlaniu, ulegają gniciu. Większość hodowców zaleca stosowanie kory o średniej granulacji, choć inni preferują średnie kawałki korka zmieszane z dużymi bryłkami węgla drzewnego. Rośliny również dobrze rosną zamontowane na podkładkach z paproci drzewiastej lub korka, pod warunkiem jednak zapewnienia wysokiej wilgotności. Zamocowane rośliny wymagają wysokiej wilgotności i przynajmniej codziennego podlewania latem, a w wypadku suchej i gorącej pogody konieczne może być nawet kilkakrotne podlewanie w ciągu dnia. Przesadzanie lub podział najlepiej jest wykonywać wtedy, gdy zaczynają wyrastać nowe korzenie, lub natychmiast po przekwitnięciu. Pozwala to roślinom zaaklimatyzować się w stosunkowo krótkim czasie i dostarcza im najmniej stresu. 

Wilgotność powietrza:

Dane dotyczące średniej wilgotności z tych rejonów nie są dostępne, lecz dane pochodzące z najbliższych stacji meteorologicznych wskazują, że wilgotność wynosi prawdopodobnie około 80-85% przez większość roku. 

Okres spoczynku:

Średnia temperatura zimą wynosi w dzień 22-23°C, a w nocy 11-12°C, dając dobową różnicę rzędu 11-12°C. Powyższe temperatury przedstawiają średnie temperatury zimowe w naturalnych siedliskach, w jakich te rośliny rosną. Z uwagi na fakt szerokiego zasięgu występowania i wysokości siedlisk, rośliny powinny się przystosować do temperatur o 4-6°C niższych lub wyższych. Na terenie siedlisk naturalnych w zimie opady są niewielkie, a na wyższych, chłodniejszych terenach może być nawet tak sucho, że rzadko występuje rosa i mgły. Dlatego rośliny uprawiane w chłodnych warunkach w zimie powinny być utrzymywane stosunkowo sucho. Okazjonalne zamgławiania pomiędzy sporadycznymi podlewaniami powinny wystarczyć na większości obszarów. Rośliny uprawiane zimą w cieplejszych warunkach potrzebują więcej wody. Powinny one przesychać nieco pomiędzy podlewaniami, ale nie powinny być suche przez dłuższy okres. Nawożenie należy zredukować lub wyeliminować aż do momentu pojawienia się nowych przyrostów i rozpoczęcia obfitszego podlewania na wiosnę.