Epidendrum parkinsonianum

Hooker 1840
Podrodzina: Epidendroideae
Plemię: Epidendreae
Podplemię: Laeliinae

 

Foto: © Jay Pfahl. Wszelkie prawa zastrzeżone. Opublikowano za zgodą autora.

Epidendrum parkinsonianum

Występowanie:

Od południowego Meksyku przez Środkową Amerykę do Panamy. W Meksyku, rośliny występują w stanach: Jalisco, Michoacan, Mexico, Morelos, Guerrero, Oaxaca, Veracruz, i Chiapas. Jest to występujący na szerokim obszarze, ale rzadko spotykany gatunek epifityczny, który normalnie rośnie w lasach dębowych i sosnowych na wysokości 1500-2300 m npm. 

Klimat:

Zanotowane skrajne temperatury to 36°C i -1°C.
Średnia wilgotność waha się od 55% w marcu do 75% we wrześniu.
Opady od 3 mm w styczniu do 170 mm w czerwcu.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 23,3/6,7°C w styczniu do 28,9/13,2°C w maju.

Uwagi różne:

W naturze roślina kwitnie głównie wiosną i latem, lecz roślina może kwitnąć kilka razy do roku. Od samego początku Epidendrum parkinsonianum często było mylone z Epidendrum falcatum, które jest płożącym się litofitem o kruchych, podobnych do pseudobulw łodygach, nieco mniejszych kwiatach z szerszymi fragmentami o różowawym odcieniu na zewnątrz, oraz warżką, której środkowa działka jest tylko nieco dłuższa niż boczne.


Informacje o roślinie i kwiatach:

Wielkość i typ rośliny:

Duże, silnie zwisające epifity, często tworzą kępy i osiągają długość ponad 200 cm.

Pseudobulwy:

Pseudobulwy ok. 10 cm długości są zgrupowane, wznoszą się łukowato, są smukłe, lekko cylindryczne, pokryte przezroczystymi, często chropowatymi osłonkami, przez to utrudnione może być odróżnienie od kłącza.

Liście:

1 lub więcej z pseudobulwy. Liście osiągają długość do 46 cm, mają kształt cylindryczny i są mięsiste. Mają kolor głębokiej zieleni z odcieniem fioletu.

Kwiatostan:

Krótkie szypułki pojawiają się na szczycie nowej pseudobulwy.

Kwiaty:

1-3 w każdym kwiatostanie. Kwiaty są efektowne, pachnące, trwałe i mogą mieć ponad 15 cm średnicy, chociaż zwykle są nieco mniejsze. Długie, wąskie, znacznej rozpiętości płatki okółka zewnętrznego i wewnętrznego mogą być białawe, jasnobrązowe, bladożółte lub żółtozielone. Mają one często odcień jasnofioletowy, po zewnętrznej stronie płatków fioletowo-brązowy. Duża biała warżka, mająca mniej lub więcej rozróżnialną, żółtą lub żółtopomarańczową plamkę na powierzchni, jest trójklapowa; część środkowa jest ostro zakończona i dłuższa niż boczne.

Tłumaczenie: Agnieszka Kaliniak


-----------------  U P R A W A  ----------------

Temperatura:

Roślina ciepłolubna.

Średnia temperatura latem w dzień 26-27°C, w nocy 13-14°C, z dobową różnicą 12-13°C. Wiosna, przed rozpoczęciem pory deszczowej, jest najgorętszą porą roku. W dzień średnia temperatura wynosi 28-29°C, nocą 10 do 13°C, z różnicą dobową 16-17°C.

Światło:

20000-30000 luksów. Światło powinno być utrzymywane na możliwie wysokim poziomie, byle tylko nie doprowadzić do oparzeń liści. Nadmiar światła Epidendrum parkinsonianum sygnalizuje, zmieniając kolor liści na fioletowy.

Podlewanie:

W okresie od późnej wiosny do wczesnej jesieni opady deszczu są umiarkowane do obfitych. Epidendrum parkinsonianum dodatkowo pobiera wodę z rosy, która występuje przez cały rok, z wyjątkiem 2-3 miesięcy późną zimą i wczesną wiosną. Rośliny w uprawie powinny być wilgotne, a pomiędzy kolejnym podlewaniem powinny tylko nieznacznie przeschnąć. Gdy na jesieni nowe przyrosty osiągną dojrzałość, ilość wody należy stopniowo zmniejszyć. 

Nawożenie:

W okresie silnego wzrostu rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Nawóz o dużej zawartości azotu jest korzystny w okresie od wiosny do połowy lata, a nawóz bogatszy w fosfor powinien być stosowany późnym latem i jesienią.

Podłoże:

Ze względu na duży, zwieszający się i rozgałęziony pokrój rośliny powinny być mocowane na płatach korka, kory lub paproci drzewiastej. Rośliny dobrze rosną w wiszących doniczkach lub koszykach, które mają bardzo dobry odpływ wody. Niektórzy hodowcy uważają, że podziału można dokonać przez pocięcie kłącza i posadzenie tych kawałków, nawet jeśli mają tylko jeden przyrost, na deseczkach, z liściem skierowanym ku górze.

Wilgotność powietrza:

70-75% latem i wczesną jesienią, obniżając się w zimie i na początku wiosny do 55-60%.

Okres spoczynku:

Średnia temperatura zimą wynosi w dzień 23-26°C, nocą 7-8°C, z różnicą dobową 16-17°C. Podczas 5-6 miesięcznego okresu od późnej jesienią do wczesnej wiosny opady zmniejszają się, ale przez większą część tego okresu występuje rosa. Uprawianym roślinom w tym czasie powinno zmniejszać się stopniowo ilość wody i pozwalać na przeschnięcie podłoża, ale nie można dopuścić do pozostawienia ich na dłuższy czas z wyschniętym podłożem. Aby zapobiec nadmiernemu wysuszeniu, rośliny należy sporadycznie zraszać między podlewaniami. Jednakże przez 1-2 miesiące późną zimą i wczesną wiosną podlewanie powinno być ograniczone tylko do sporadycznych zraszań. W środowisku naturalnym odpowiada temu okres, gdy brak nawet rosy. Podlewanie należy zwiększyć, gdy zaczną rozwijać się kwiaty. Nawożenie powinno być ograniczone lub należy z niego zrezygnować całkowicie aż do wiosny, gdy znów wznawia się silniejsze podlewanie.