Epidendrum radicans

Pavon ex Lindley 1831
Podrodzina: Epidendroideae
Plemię: Epidendreae
Podplemię: Laeliinae

 

Foto: © Jay Pfahl. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Epidendrum radicans

Synonim: Roślina ta i jej poprawna nazwa ciągle sprawia sporo zamieszania. Przez wiele lat była ona przez większość taksonomistów uważana za synonim Epidendrum ibaguense H.B.K. z powodu ogólnego podobieństwa kwiatów. Jednak kwiaty E. radicans mają prętosłup zakrzywiony, natomiast prętosłup E. ibaguense jest prosty. Co więcej, E.radicans wytwarza korzenie wzdłuż całego pędu, a w przypadku E. ibaguense rosną one tylko przy podstawie pędu. Te właśnie różnice spowodowały, że obecnie większość traktuje je ponownie jako odrębne gatunki. 

Występowanie:

Ten popularny i szeroko rozprzestrzeniony gatunek występuje na terenie całej Ameryki Środkowej, począwszy od Veracruz i Chiapas w Meksyku aż do Valle del Cauca w Kolumbii. Rosną one jako rośliny naziemne w mieszanych lasach, często w pełnym słońcu, na skałach i na poboczach dróg, na wysokościach 100-1500 m.  

Klimat:

Zanotowane skrajne temperatury to 34°C i 10°C.
Średnia wilgotność waha się od 70% zimą do ponad 80% latem i jesienią.
Opady od 5-10 mm w okresie styczeń-marzec do 230-300 mm przez całe lato i jesień.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 24,4/15°C w styczniu do 27,2/17,4°C w maju.
Okres kwitnienia: Może kwitnąć w ciągu całego roku, ale maksimum przypada przy końcu zimy i na początku wiosny.

Uwagi różne:

Okres kwitnienia podawany w danych klimatycznych pochodzi z doniesień hodowców. W naturze rośliny te mogą kwitnąć w dowolnym okresie przez cały rok. 

 

Informacje o roślinie i kwiatach:

Wielkość i typ rośliny:

Jest to bardzo wysoki, wybujały, naziemny lub naskalny storczyk tworzący bardzo długie, czasem osiągające nawet 3 m odgałęzienia i wytwarzający w węzłach korzenie wzdłuż całej długości pędu. Na pędzie podobnym do pędu winorośli wyrasta bardzo wiele rozłogów, dając w rezultacie wysoką, gęstą masę pędów. Z powodu szybkiego rozkrzewiania się nie nadają się one do uprawy na małych powierzchniach. 

Pseudobulwy/łodyga:

Brak.

Liście:

Liście mają 8-10 cm długości. Dość sztywne, mięsiste, skórzaste, żółto-zielone liście wyrastają z węzłów wzdłuż pędów. Mają one ok. 2,5 cm szerokości, są jajowato-podłużne do podłużnie-eliptycznych, ich wierzchołki są szeroko zaokrąglone, a podstawy obejmują pęd. 

Kwiatostan:

Bardzo długa, czasem osiągająca nawet 60 cm szypułka wyrasta na wierzchołku wzrostowym wydłużonego pędu. Kwiaty są zgrupowane na szczycie kwiatostanu, który stopniowo wydłuża się, w miarę jak kwiaty stopniowo rozwijają się przez długi okres czasu. 

Kwiaty:

5-10. Kwiaty mają 3,5 cm średnicy. Są wyjątkowo zmienne w kolorystyce, począwszy od pomarańczowych, czerwonych, żółtych, szkarłatnych, cynobrowych, po pomarańczowo-czerwone. Warżka jest poznaczona na środku dużymi żółtymi plamkami. Eliptyczne płatki obu okółków mają 1,7 cm długości, 0,7 cm szerokości i otwierają się, tworząc bardzo płaski, szeroko rozpostarty kwiat. Mniej lub bardziej fryzowane boczne działki warżki są również ułożone płasko i wydają się prawie skrzydełkami. Działka środkowa, także fryzowana wzdłuż zaokrąglonego wierzchołka jest oddzielona od działek bocznych dość wyraźnym zagłębieniem. Wygięty prętosłup ma mniej lub bardziej żółty wierzchołek.

Tłumaczenie: Grażyna Siemińska


-----------------  U P R A W A  ----------------

Temperatura:

Roślina o umiarkowanych wymaganiach cieplnych.

W ciągu całego roku średnia temperatura dnia wynosi 24-27°C, nocy 15-17°C, z amplitudą wahań dobowych 8-11°C. Ze względu na szeroki zakres wysokości środowiska naturalnego, rośliny można przystosować do warunków o 4°C cieplejszych lub chłodniejszych niż podano to w danych klimatycznych. 

Światło:

40000-50000 luksów. W naturze rośliny często rosną w pełnym słońcu. Dla roślin w uprawie światło powinno być utrzymywane na możliwie wysokim poziomie, byle tylko nie doprowadzić do oparzeń liści. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza. 

Podlewanie:

Od późnej wiosny do jesieni opady są bardzo obfite, ale ich średnia drastycznie spada w okresie zimy. W okresie aktywnego wzrostu uprawiane rośliny powinny być często podlewane, lecz pod koniec jesieni podlewanie należy stopniowo zmniejszać. Rośliny te nie powinny jednak nigdy być zasuszane. 

Nawożenie:

W okresie silnego wzrostu rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Wielu hodowców zaleca stosowanie jesienią nawozu o obniżonej zawartości azotu i zwiększonej ilości potasu, co wspomaga obfitsze kwitnienie w następnym sezonie. Aby uniknąć gromadzenia się osadów mineralnych w okresie silnego nawożenia, zaleca się przepłukiwanie pojemników mniej więcej co miesiąc. Przepłukiwanie jest szczególnie ważne tam, gdzie woda jest silnie zmineralizowana.  Najpierw należy normalnie roślinę podlać aby rozpuścić nagromadzone sole, a po około godzinie przepłukać podłoże wodą w ilości równej dwukrotnej objętości pojemnika. 

Podłoże:

Te naziemne rośliny są zwykle uprawiane w doniczkach wypełnionych luźnym, szybko przesychającym podłożem. Na ogół stosuje się korę o średniej granulacji i często dodaje się pocięty mech torfowiec, perlit i węgiel drzewny. Rośliny powinny być przesadzane zanim podłoże zacznie się rozkładać, uniemożliwiając przesychanie. Najlepiej to robić, gdy zaczynają rosnąć nowe korzenie. 

Wilgotność powietrza:

Około 80-85% przez większość roku, ale w okresie zimy i wczesną wiosną spada do około 70%. Jednak średnia wilgotność w środowisku naturalnym prawdopodobnie jest wyższa niż podawana. 

Okres spoczynku:

Przedstawione tu warunki temperaturowe powinny być utrzymywane przez cały rok. Choć w siedlisku naturalnym opady w zimie są niewielkie, to wysoka wilgotność i duża dobowa rozpiętość temperatur wskazują na dostępność dodatkowej wilgoci dostarczanej z rosy, mgieł i mżawek. Dlatego też podlewanie w tym okresie należy ograniczyć, lecz nigdy nie wolno pozwolić, aby rośliny zupełnie wyschły. Nawożenie powinno być ograniczone aż do wiosny, gdy znów wznawia się silniejsze podlewanie.