Isabelia virginalis

Barbosa-Rodrigues 1877
Podrodzina: Epidendroideae
Plemię: Epidendreae
Podplemię: Laeliinae

 

Foto: © Orchids & More. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Isabelia virginalis

  

Występowanie:

Brazylia. Pierwotnie zbierane były w Górach Organowych na północny wschód od Rio de Janeiro. Wiadomo, że rośliny występują także w przybrzeżnych górach w stanach Rio de Janeiro, San Paulo i Parana. Siedlisko gatunku rozciąga się w głąb lądu do gór Minas Gerais. Zwykle rosną na małych gałązkach i na konarach w chłodnych, mglistych lasach, lecz rosną także w szczelinach skalnych i kieszeniach gruzowisk na zerodowanych piaskowcach w Vila Velha w pobliżu Ponta Grossa w stanie Parana. Rośliny spotyka się także na wysokości 500-600 m na obszarach, gdzie suma opadów rocznych wynosi ok. 1200 mm.

Klimat:

Zanotowane skrajne temperatury to 41°C i -4°C.
Średnia wilgotność ponad 80% przez cały rok.
Opady od 64 mm w styczniu do 175 mm w lipcu.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 21,7/9,4°C w styczniu do 29,5/18,5°C w maju.
Okres kwitnienia: Listopad i grudzień.

Uwagi różne:

Okres kwitnienia podawany w tabelach klimatycznych oparty jest na doniesieniach hodowców. Niektórzy hodowcy podają, że kwitnienie jest intensywniejsze od końca jesieni do wiosny, lecz może występować nieregularnie w ciągu całego roku. 

 

Informacje o roślinie i kwiatach:

Wielkość i typ rośliny:

Mały epifit o wzroście sympodialnym i wysokości 2,5-7,5 cm. 

Pseudobulwy:

Mają 0,7-1,0 cm długości. Jajowate pseudobulwy są blisko rozmieszczone wzdłuż płożącego, rozgałęzionego kłącza. Z czasem rośliny formują gęsty kobierzec. Pseudobulwy są prawie niewidoczne pod pokrywającymi je podobnymi do plecionki żółtobrązowymi włóknami, które tworzą rodzaj miniaturowych siatkowych koszyków. 

Liście:

Mają 2,5-7,5 cm długości. Wyprostowane, podobne do igieł liście sa nieco rowkowane. Na każdym przyroście występuje tylko jeden liść rosnący na szczycie pseudobulwy. 

Kwiatostan:

Bardzo krótki. Łodyga kwiatowa wyrasta z wierzchołka nowej pseudobulwy. 

Kwiaty:

1. Każda łodyga kwiatowa wytwarza pojedynczy kwiat o średnicy 1 cm. Szeroko rozstawione płatki zewnętrzne i węższe, skierowane do przodu płatki wewnętrzne zwykle są białe, lecz czasem z różowym lub jasnofioletowym odcieniem, szczególnie na płatkach okółka zewnętrznego. Spód każdego bocznego płatka zewnętrznego tworzy ostrogę w miejscu połączenia z podstawą szerokiej, zaokrąglonej, czysto białej warżki. Biały prętosłup ma ametystowe plamki i ametystowo zabarwiony wierzchołek pokrywy komory pyłkowej.

Tłumaczenie: Mariusz Wójcik


-----------------  U P R A W A  ----------------

Temperatura:

Roślina ciepłolubna.

W lecie średnia temperatura dnia wynosi 27°C, nocy 15-19°C, co daje różnicę dobową 11-14°C. 

Światło:

18000-25000 luksów. Najlepiej rosną w umiarkowanym zacienieniu. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza. 

Podlewanie:

Opady są umiarkowane do silnych przez cały rok, z nieco mniejszą ilością w okresie jesieni i zimy. Roślinom należy zapewnić odpowiednią ilość wilgoci przez cały rok. 

Nawożenie:

Rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Nawóz o dużej zawartości azotu jest korzystny w okresie od wiosny do połowy lata, a nawóz bogatszy w fosfor powinien być stosowany późnym latem i jesienią. 

Podłoże:

Isabelia virginalis ma nieco rozkrzewiający się i pnący pokrój, tak więc zwykle łatwiej ją uprawiać przymocowaną do małej gałązki o chropowatej korze lub kawałka paproci drzewiastej. Zamocowane rośliny wymagają jednak wysokiej wilgotności i przynajmniej codziennego podlewania latem, a w wypadku suchej i gorącej pogody konieczne może być nawet kilkakrotne podlewanie w ciągu dnia. Rośliny mogą być uprawiane w koszach lub płytkich doniczkach o wysokości równej połowie szerokości, lecz podłoże musi szybko obsychać i nie może być przestarzałe ani rozmokłe. Przesadzanie lub podział rośliny powinny być wykonywane, gdy rozpocznie się wzrost nowych korzeni. 

Wilgotność powietrza:

80-85% przez cały rok.

Okres spoczynku:

Zimą średnie temperatury dnia wynoszą 21-22°C, a nocy 9-10°C, z amplitudą dobową 11-12°C. Te temperatury odzwierciedlają najchłodniejsze warunki, w jakich powinno uprawiać się ten gatunek. Jednakże hodowcy twierdzą, że rośliny są zdrowsze, gdy warunki uprawy są od umiarkowanych do chłodnych. W środowisku naturalnym opady deszczu w czasie zimy są nieco słabsze, natomiast intensywna rosa utrzymuje środowisko w wystarczającej wilgotności. Rośliny uprawiane potrzebują mniej wody, jeśli ilość światła jest niska lub dni są krótkie, co jest typowe dla wyższych szerokości geograficznych. Rośliny te nie powinny jednak nigdy być zasuszane. Nawożenie należy zredukować aż do momentu, gdy wiosną rozpocznie się intensywniejsze podlewanie.