Kefersteinia graminea

(Lindley) Rchb. f. 1852
Podrodzina: Epidendroideae
Plemię: Maxillarieae
Podplemię: Zygopetaliinae

 

Foto: © Copyright Wolfgang Wieser. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Kefersteinia graminea

Synonim: Zygopetalum gramineum Lindley.

Występowanie:

Kolumbia i Wenezuela. W Kolumbii rośliny spotyka się na wysokościach 1000-2500 m, ale brak dodatkowych informacji o naturalnym siedlisku. W Wenezueli rośliny napotkano w Dystrykcie Federalnym w pobliżu Caracas w górach Cordillera de la Costa na wysokości 1700-2000 m, w stanie Aragua w pobliżu Colonia Tovar na wysokości 1250 m, a w stanie Mérida na wysokości 1800-2100 m.

Klimat:

Skrajne zanotowane temperatury to 30°C i 7°C.
Średnia wilgotność około 80% przez cały rok.
Opady od 56 mm zimą do 274 mm w październiku.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 20,5/10,5°C w styczniu do 23,9/12,8°C przez całe lato.
Okres kwitnienia: Od lutego do września.

 

Informacje o roślinie i kwiatach:

Wielkość i typ rośliny:

Jest to średniej wielkości epifit sympodialny, dorastający do wysokości 35 cm i mający pokrój wachlarzowaty.  

Pseudobulwy/łodyga:

Brak. Kefersteinia graminea ma bardzo mały pęd okryty obejmującymi go z obu stron pochewkami liściowymi.  

Liście:

Liście mają do 35 cm długości i 2,5 cm szerokości. Każda wachlarzowata rozeta ma ok. 5 liści o różnej wielkości, z których najmniejszy znajduje się na dole, poza pochewką, a największy na górze, w środku wachlarza. Liście są ostro zakończone na wierzchołku, mają wybrzuszenie na spodniej stronie i zwężają się u podstawy, gdzie są podłużnie złożone wzdłuż środkowego nerwu, na krótkim odcinku, tworząc krótki, wąski niby-ogonek.  

Kwiatostan:

Może mieć 4,5-7,5 cm długości. Kilka wysmukłych, prostych lub łukowato wygiętych pędów kwiatowych wyrasta z podstawy najmłodszej dojrzałej pseudobulwy, z kąta liściowego najniższej osłonki.  

Kwiaty:

1-3 na kwiatostan, ale najczęściej jeden. Płatki obu okółków mają delikatną teksturę, są bladozielone z licznymi kasztanowymi plamkami ułożonymi zwykle w przerywane, równoległe linie na każdym płatku. Warżka jest bardzo bladozielona i ma dużo czerwonawo-kasztanowych plamek. Zgrubienie na warżce jest ciemnokasztanowe, ma drobniutkie gruczoły, prawie aksamitną powierzchnię i gruczoły włosowe w środku. Zgrubienie jest białe i ma biały pylnik. Kwiaty są stosunkowo duże w porównaniu z kwiatami innych gatunków tego rodzaju, mają 3-4 cm średnicy. Ukośnie rozpostarte boczne płatki zewnętrzne mają kształt jajowaty do eliptycznego, są ostro zakończone, mają 2,0-2,3 cm długości i 0,9-1,0 cm szerokości. Lekko wklęsły płatek grzbietowy wychyla się do przodu, tworząc rodzaj kaptura nad prętosłupem. Lekko skośne płatki okółka wewnętrznego są wąsko-eliptyczne, ostro zakończone, mają 2 cm długości i 0,9 cm szerokości. Szeroko-jajowata 3-klapowa warżka ma boki wyprostowane. Działka środkowa na górnej połowie warżki zakrzywia się ostro w dół i ma pofalowane i lekko postrzępione brzegi. Mięsiste zgrubienie ma z przodu 2 zęby. Prętosłup ma 1,3-1,4 cm długości, jest silny i przy wierzchołku zakrzywia się lekko w dół.

Tłumaczenie: Grażyna Siemińska


-----------------  U P R A W A  ----------------

Temperatura:

Roślina o umiarkowanych wymaganiach cieplnych.

Latem średnia temperatura dnia wynosi 22-24°C, nocy 13°C, z amplitudą dobową 9-11°C.  

Światło:

12000-18000 luksów. Zalecane są cieniste stanowiska. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza. 

Podlewanie:

Opady deszczu przez cały roku są umiarkowane do intensywnych z nieco suchszym okresem pod koniec zimy i wczesną wiosną. Uprawiane rośliny powinny być mocno podlewane w okresie aktywnego wzrostu, ale korzenie muszą zawsze szybko wysychać po podlaniu.  

Nawożenie:

Rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Nawóz o dużej zawartości azotu jest korzystny w okresie od wiosny do połowy lata, a nawóz bogatszy w fosfor powinien być stosowany późnym latem i jesienią. 

Podłoże:

Rośliny te wymagają obfitego podlewania, ale są szczególnie wrażliwe na nadmiar wilgoci w obrębie korzeni i dlatego zwykle lepiej rosną zamontowane na podkładkach z paproci drzewiastej z niewielką poduszeczką pod korzeniami z włókien paproci osmunda lub mchu torfowca. Czasem są uprawiane w otwartych koszyczkach luźno wypełnionych pociętymi włóknami paproci osmunda lub paproci drzewiastej. Niektórzy zalecają niewielki dodatek pociętego torfowca. Rośliny zwykle niezbyt dobrze rosną w doniczkach, a Hawkes (1965) podaje, że wielu hodowców ma poważne trudności z tą grupą roślin blisko spokrewnionych z rodzajem Chondrorhyncha, gdy są uprawiane w mieszankach korowych i nie polecają ani doniczek, ani podłoży na bazie kory. Storczyki w tej blisko spokrewnionej grupie wyjątkowo źle tolerują naruszanie ich korzeni, gdy już się ukorzenią, więc powinny być przesadzane lub dzielone tak rzadko, jak to tylko możliwe. Bardzo ważny więc staje się wybór takiego podłoża, które rozkłada się wolno, bo rośliny te także źle znoszą zleżałe podłoże w obrębie korzeni. Jeżeli podłoże ulega rozłożeniu i konieczne staje się przesadzenie, należy to wykonywać tylko wtedy, gdy zaczynają wzrost nowe korzenie, co umożliwia szybkie ukorzenienie się rośliny w jak najkrótszym czasie i przy minimalnym stresie. 

Wilgotność powietrza:

80-85% przez większość roku, spadająca do blisko 75% na dwa miesiące przy końcu lata i na początku jesieni.  

Okres spoczynku:

Średnia temperatura zimą wynosi w dzień 21-22°C, w nocy 11-12°C, z amplitudą dobową 10°C. Opady w zimie w naturalnym siedlisku są niewielkie, ale właściwie nie ma tam zupełnie suchej pory. W tym okresie opady w wymienionym siedlisku wynoszą prawie 50 mm w każdym miesiącu, a dodatkowo wilgoci dostarcza obfita rosa i nocne mgły. W zimie rośliny potrzebują mniej wody, zwłaszcza jeśli uprawiane są w warunkach ciemnego, krótkiego dnia, który występuje w umiarkowanych szerokościach geograficznych, ale rośliny nigdy nie powinny być zupełnie zasuszane. Nawożenie należy zredukować lub wyeliminować aż do momentu pojawienia się nowych przyrostów i rozpoczęcia obfitszego podlewania na wiosnę.