Maxillaria cucullata

Lindley 1840
Podrodzina: Epidendroideae
Plemię: Maxillarieae
Podplemię: Maxillariinae

 

Foto: © Oasis Journal. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Maxillaria cucullata

Synonim: Maxillaria lindeniana Richard i Galeotti, Maxillaria obscura Lindley i Rchb. f., Maxillaria puncto-striata Rchb. f., Maxillaria rhombea Lindley, Maxillaria atrata Rchb. f., Maxillaria obscura Lindley, Maxillaria praestans Rchb. f., Maxillaria meleagris Lindley, Maxillaria hematoglossa Richard i Galeotti.  Jest to wyjątkowo zmienny gatunek, a synonimy są bardzo mylące. W ostatnich czasach nie dokonywano przeglądu tego rodzaju i dlatego podane synonimy są kompilacją synonimów podawanych przez różnych autorów.

Występowanie:

Meksyk, większość obszaru Ameryki Środkowej i północna część Ameryki Południowej. Rośliny te rosną na drzewach, na skałach i na powierzchni gruntu. Znajduje się je w rzadkich albo w gęstych wilgotnych lasach, na plantacjach kawy, pastwiskach i na stanowiskach w górskich lasach deszczowych. Choć zwykle spotyka się je na wysokościach 1500-2300 m, to są doniesienia o znajdowaniu ich znacznie niżej, na wysokości 1200 m, ale i znacznie wyżej, na wysokości 3300 m.

Klimat:

Zanotowane skrajne temperatury to 27°C i -4°C.
Średnia wilgotność waha się od 63% wiosną do ponad 80% jesienią.
Opady deszczu wynoszą od 5 mm w lutym do 160 mm latem i jesienią.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 19,4/8,9°C w styczniu do 23,3/13,5°C w czerwcu.
Okres kwitnienia: Od sierpnia do maja, z największym nasileniem we wrześniu i październiku.

Uwagi różne:

Okres kwitnienia podawany w danych klimatycznych pochodzi z raportów hodowców. W Nikaragui rośliny te kwitną od jesieni do początku zimy.

 

Informacje o roślinie i kwiatach:

Wielkość i typ rośliny:

Epifit o zmiennej wielkości, z gęsto skupionymi przyrostami, tworzący kępy o wysokości do 50 cm.

Pseudobulwy:

Pseudobulwy mają 2,5-9,5 cm długości, 1-3 cm szerokości i około 1 cm grubości. Mogą mieć kształt jajowaty, podłużny, albo nieco rombowy, są mniej lub bardziej spłaszczone i mają matową albo błyszczącą zieloną powierzchnię. Pokryte są kilkoma symetrycznie obejmującymi je osłonkami mogącymi osiągać do 10 cm długości. Przyrosty są blisko siebie na prostym, sztywnym kłączu.

Liście:

Liście mają 11-40 cm długości i 1-5 cm szerokości. Pojedynczy wąski ale czasem nawet owalny liść wyrasta z wierzchołka każdej pseudobulwy. Może mieć tępy lub zaokrąglony wierzchołek, jest nieco skórzasty i przy podstawie złożony wzdłuż środkowego nerwu.

Kwiatostan:

Kwiatostan ma 4,5-20,0 cm długości. Z kątów osłonek przy podstawie pseudobulwy wyrasta kilka raczej prostych, wysmukłych, czasami lekko zygzakowatych kwiatostanów. Każda szypułka jest mniej lub bardziej okryta przez rurkowato zawiniętą, ostro zakończoną pochewkę o długości 2-3 cm. Każdy kwiat wyrasta na grubej szypułkowatej zalążni o długości 1,5-4,0 cm.

Kwiaty:

 1. Na szczycie każdej szypułki wyrasta pojedynczy kwiat, ale przyrost wytwarza zwykle kilka kwiatów. Choć kwiaty nie w pełni się otwierają, to mają 4,5 cm średnicy po rozłożeniu bocznych płatków okółka zewnętrznego. Kolorystyka kwiatów może być od żółtawej do prawie czarnej, często z rudymi lub kasztanowymi paseczkami i kropkami.  Płatki okółka zewnętrznego mają 2,3-4,5 cm długości, 0,4-1,1 cm szerokości i mogą być dowolnego kształtu od eliptyczno-lancetowatych do lancetowatych. Mają ostro zakończone wierzchołki, mniejsze lub większe wzdłużne wybrzuszenie na spodniej stronie i są nieco podłużnie złożone przy wierzchołku i wzdłuż środkowego nerwu. Płatek grzbietowy jest skierowany do przodu, tworząc rodzaj kapturka nad prętosłupem, natomiast odgięte, skierowane nieco w dół, ukośne płatki boczne są szeroko rozpostarte. Boczne płatki przy podstawie są przyczepione do podstawy prętosłupa, tworząc krótki lejek. Szeroko-eliptyczne do wąsko-lancetowatych płatki okółka wewnętrznego mają 1,5-2,9 cm długości i 0,5-0,9 cm szerokości. Płatki te są raczej ostro zakończone i często na niewielkiej długości złożone wzdłuż nerwu środkowego w pobliżu wierzchołka. Kierują się do przodu z każdej strony prętosłupa, tworząc obejmujący go przy wierzchołku kapturek. Warżka jest na ogół 3-klapowa, prosta lub w kształcie miseczki, jest umocowana do podstawy prętosłupa, ma 1,5-3,0 cm długości i 0,7-1,1 cm szerokości po rozłożeniu. Boczne działki w okolicy środka warżki są zwykle trójkątne i zaginają się do góry, obejmując prętosłup. Szeroka owalna lub jajowata działka środkowa jest tępo albo ostro zakończona przy podłużnie złożonym wierzchołku. Na górnej powierzchni działka środkowa jest mniej lub więcej pokryta brodawkowatymi wypukłościami, z rowkowanym, łyżeczkowatym lub łopatkowatym zgrubieniem pomiędzy bocznymi działkami. Gruby prętosłup ma 1,3-1,5 cm długości, wliczając w to krótką podstawę.

Tłumaczenie: Grażyna Siemińska


-----------------  U P R A W A  ----------------

Temperatura:

Roślina o umiarkowanych wymaganiach cieplnych.

W lecie średnia temperatura dnia wynosi 21-22°C, nocy 12-13°C, co daje różnicę dobową 8-9°C. Podane temperatury odzwierciedlają najchłodniejsze warunki, w jakich powinno uprawiać się ten gatunek. Bardzo duży zakres wysokości naturalnych siedlisk powoduje, że rośliny mogą zaadaptować się do temperatur wyższych o 3-4°C niż wskazane. Jeżeli dysponujemy chłodzącym nawilżaczem powietrza, to storczyk ten będzie dobrze rósł umieszczony blisko wylotu zimnego, wilgotnego powietrza. 

Światło:

18000-35000 luksów. Maxillaria cucullata rośnie w bardzo różnych siedliskach, więc powinna się adaptować do szerokiego zakresu ilości światła, ale ilość światła powinna być zwiększana stopniowo. Jasne światło powinno być nieco przefiltrowane lub rozproszone, a rośliny nie powinny być wystawiane na bezpośrednie działanie południowego słońca. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza. 

Podlewanie:

Od późnej wiosny do jesieni opady deszczu w naturalnych siedliskach są umiarkowane do obfitych, a następnie ich ilość gwałtownie się zmniejsza, przechodząc w porę suchą, która trwa aż do początków wiosny. Jednak na niektórych obszarach opady są obfite przez cały rok. Uprawiane rośliny powinny być często podlewane w okresie aktywnego wzrostu, ale należy zapewnić doskonały drenaż, a korzenie muszą szybko przesychać po podlaniu. Gdy na jesieni nowe przyrosty osiągną dojrzałość, ilość wody należy zmniejszyć.

Nawożenie:

W okresie aktywnego wzrostu rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Wielu hodowców preferuje stosowanie zrównoważonych nawozów przez cały rok, ale są też tacy, którzy wolą stosować nawóz o podwyższonej zawartości azotu w okresie od wiosny do połowy lata, a następnie późnym latem i jesienią nawóz zawierający podwyższoną zawartość fosforu.

Podłoże:

Rośliny można uprawiać w pojemnikach z dobrym drenażem lub na podkładkach z korka lub paproci drzewiastej. Taka uprawa wymaga jednak utrzymania wysokiej wilgotności powietrza, a w lecie codziennego podlewania. W okresie wyjątkowo gorącej i suchej pogody zamocowane rośliny mogą wymagać nawet kilkakrotnego podlewania w ciągu dnia. Niektórzy hodowcy uważają, że zapewnienie wysokiej wilgotności tak zamocowanym roślinom jest trudne, więc często rośliny te uprawiane są w doniczkach lub koszyczkach przy użyciu bardzo luźnego, szybko wysychającego podłoża, takiego jak kawałki kory o średniej wielkości lub pocięte włókna paproci drzewiastej. Do takiego podłoża często dodaje się także inne składniki. Dodatek perlitu polepsza strukturę podłoża, a zarówno perlit jak i pocięty mech torfowiec pozwalają zatrzymać w podłożu pewną ilość wilgoci. Często dodawany jest także węgiel drzewny w celu zapewnienia przewiewności podłoża i zabezpieczenia przed kwaśnieniem. Rośliny powinny być przesadzane, gdy podłoże zaczyna się rozkładać, albo gdy wyrastają z doniczek. Jeśli przesadzanie wykonamy w momencie, gdy zaczynają się pojawiać nowe korzenie, to roślina przyjmie się i ukorzeni w możliwie najkrótszym czasie.

Wilgotność powietrza:

Około 75-80% przez większość roku, spada do około 65% przez okres kilku miesięcy przy końcu zimy i wczesną wiosną. W niektórych siedliskach, np. w pobliżu Cobán w Gwatemali i w górskich lasach deszczowych wilgotność pozostaje wysoka przez cały rok.

Okres spoczynku:

Zimą średnie temperatury dnia wynoszą 19-21°C, a nocy 9-10°C, z amplitudą dobową 9-11°C. Rośliny powinny dostosować się do temperatur wyższych o 3-4°C niż wskazano. W niektórych rejonach zimą opady są niewielkie, ale inne są wilgotne przez cały rok. To oznacza, że okres zimowej suszy nie jest prawdopodobnie absolutnie konieczny. Ilość wody należy jednak w zimie ograniczyć, zwłaszcza gdy rośliny uprawiane są w chłodniejszych warunkach, albo w warunkach ciemniejszego, krótkiego dnia typowego dla umiarkowanych szerokości geograficznych. Nie powinny jednak wysychać zupełnie, zwłaszcza przez dłuższy okres. Nawożenie powinno być zredukowane lub wyeliminowane aż do momentu pojawienia się nowych przyrostów i rozpoczęcia obfitszego podlewania na wiosnę.