Paphiopedilum armeniacum
S.C.Chen & F.Y.Liu 1982
Podrodzina: Cypripedioideae Podrodzaj: Parvisepalum

|
Foto: © Orchids & More. Wszelkie prawa zastrzeżone. |
|
Paphiopedilum armeniacum
Występowanie:
Paphiopedilum armeniacum zaczęto uprawiać na Zachodzie w 1979 roku. Jego wprowadzenie spowodowało niemal natychmiastowe zainteresowanie i ekscytację, która trwa do dziś. Paphiopedilum armeniacum rośnie w niedostępnych terenach południowo zachodnich Chin, w okolicach Bijiang, w zachodniej prowincji Yunnan. Rośliny rosną na wapiennych wzgórzach i urwiskach w lasach ponad rzeką Salween (Nujiang) przy północno wschodniej granicy z Birmą na 26,5° szerokości geograficznej północnej. Paphiopedilum armeniacum rośnie na wysokości ok. 2000 m pośród skał, w półcienistych górskich lasach. Najbliższa stacja metereologiczna jest oddalona ok. 150 km. Jest ona zlokalizowana powyżej tej samej doliny rzecznej, na podobnej wysokości, więc warunki powinny być identyczne w obu miejscach.
Klimat:
Zanotowane skrajne temperatury to 30°C i -4°C. Średnia wilgotność wynosi od 60% od stycznia do marca do ponad 80% przez całe lato. Opady od 30 mm w styczniu do 155 mm w czerwcu. Średnie temperatury (dzień/noc) od 15,0/00,0°C w styczniu do 24,0/16,5°C w lipcu. Okres kwitnienia: od grudnia do marca.
Uwagi różne:
Okres kwitnienia podawany w danych klimatycznych pochodzi z raportów hodowców. Niektóre źródła podają jednak, że kwitnienie zdarza się od lata do późnej jesieni.
Informacje o roślinie i kwiatach:
Wielkość i typ rośliny:
Mały storczyk naziemny.
Pseudobulwy:
Brak.
Liście:
Piękno kwiatu jest dodatkowo uwypuklone przez mocno marmurkowe liście z ciemną, nieco niebieskawo-zieloną szachownicą na górnej stronie liścia, podczas gdy spodnia strona jest gęsto purpurowo nakrapiana.
Kwiatostan:
Kwiatostan osiąga 25 cm długości, jest zielony, pokryty meszkiem, z purpurowymi plamkami.
Kwiaty:
1 na kwiatostan. Duże, zaokrąglone, jednolicie żółte kwiaty są piękne i unikalne w tym rodzaju. Roślina ta jest atrakcyjna nawet gdy nie kwitnie, co nie zdarza się w przypadku wielu storczyków.
Tłumaczenie: Sandra Wawrzyniak |
----------------- U P R A W A ----------------
| |
Temperatura: |
Roślina o wymaganiach umiarkowanych do chłodnych.
Średnia temperatura letniego dnia to 23-24°C, nocy 16-17°C, co daje amplitudę dobową 7-8°C. Średnia temperatura dnia zimowego wynosi 15-16°C, a nocy 0-2°C, amplituda dobowa 14-15°C. Zwiększenie amplitudy dobowej wynika z nieco chłodniejszych dni i zdecydowanie chłodniejszych nocy. |
Światło: |
18000-25000 luksów. P. armeniacum rośnie najlepiej w raczej jasnym, rozproszonym świetle. Rośliny nie powinny być wystawiane na bezpośrednie działanie promieni słonecznych, szczególnie w południe. Przez cały czas powinien być zapewniony silny ruch powietrza. Rośliny rosną najlepiej umieszczone w zasięgu silnego, chłodnego i wilgotnego strumienia powietrza w pobliżu wylotu chłodnego nawilżacza. |
Podlewanie: |
Opady są umiarkowane do obfitych od późnej wiosny do jesieni, z 5-6 miesięcznym okresem suchym od późnej jesieni do wczesnej wiosny. Pomimo że opady wczesną zimą są niskie, wilgotność zapewniają obfita rosa, mgła i mżawka, które nie wliczają się do średniej opadów. Rośliny w uprawie powinny być stale wilgotne w okresie aktywnego wzrostu, z lekkim przesychaniem pomiędzy podlewaniami. Powinno się stopniowo zmniejszać podlewanie późną jesienią, ale nie należy pozwalać roślinom zupełnie wyschnąć. |
Nawożenie: |
W okresie silnego wzrostu rośliny należy nawozić co tydzień lub co dwa tygodnie 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Wielu hodowców zaleca używanie nawozu o wyższej zawartości azotu, np. 30-10-10, jeśli rośliny są posadzone w substracie z kory. Niektórzy hodowcy zalecają także stosowanie jesienią nawozów z mniejszą ilością azotu a wyższą fosforu, co pobudza rośliny do kwitnienia w następnym sezonie i pozwala wzmocnić się nowym przyrostom przed zimą. Nawożenie powinno być ograniczone lub należy z niego zrezygnować całkowicie podczas okresu spoczynku aż do wiosny, gdy znów wznawia się silniejsze podlewanie. P. armeniacum nie rośnie dobrze, jeśli w podłożu nagromadziło się zbyt dużo soli mineralnych. Aby uniknąć gromadzenia się osadów mineralnych w okresie silnego nawożenia, zaleca się przepłukiwanie pojemników mniej więcej co miesiąc. Przepłukiwanie jest szczególnie ważne tam, gdzie woda jest silnie zmineralizowana. Najpierw należy normalnie roślinę podlać, aby rozpuścić nagromadzone sole, a po około godzinie przepłukać podłoże wodą w ilości równej dwukrotnej objętości pojemnika. |
Podłoże: |
Rośliny te mogą przysparzać nieco kłopotów w uprawie, ponieważ mają tendencję do wytwarzania nowych przyrostów w odległości nawet 15 cm od rośliny matecznej. Z powodu długich kłączy nowe przyrosty mogą się zaklinować wewnątrz doniczek, co może spowodować ich uszkodzenie lub obumarcie, a w rezultacie zainfekowanie rośliny matecznej. W związku z tym wielu hodowców woli używać wyłożonych mchem wiszących koszyków zrobionych z siatki drucianej lub drewnianych listewek. W przypadku używania doniczek zaleca się pojemniki szerokie i płaskie, takie jak doniczki do roślin cebulowych, o średnicy dwa razy większej od głębokości. Zwykła doniczka, która jest odpowiednio duża na pomieszczenie oddalonych przyrostów, jest zwykle zbyt głęboka i podłoże zbyt długo pozostaje wilgotne. To automatycznie powoduje, że podłoże szybko rozmaka i ulega rozkładowi, co sprzyja gniciu korzeni. W naturze rośliny o długich kłączach często rosną w grubym mchu lub w głębokiej warstwie próchnicy, co sugeruje, że najlepiej uprawia się je w podłożu, które szybko odprowadza nadmiar wody i pozostaje wilgotne, ale nie nasiąknięte. Większość hodowców używa podłoża składającego się z drobnych lub średnioziarnistych kawałków kory sosnowej zmieszanych z perlitem lub innymi zatrzymującymi wilgoć dodatkami. Często dodaje się do podłoża pocięte kawałki mchu, szczególnie w suchszych miejscach uprawy o niskiej wilgotności powietrza. Można użyć kawałków węgla drzewnego w celu rozluźnienia podłoża, co również dodatkowo zabezpiecza je przed zakwaszeniem. Ponieważ w naturze rośliny rosną na wapiennych urwiskach, niektórzy hodowcy zalecają dodawanie do podłoża kawałków wapienia. Ostrzegamy jednak, że wapień szybko rozpuszcza się w zimnej wodzie, co może powodować niebezpieczny wzrost zawartości związków wapnia w podłożu. Hodowcy używający wysokozmineralizowanej wody nie powinni dodawać wapienia do podłoża. Rośliny mogą być przesadzane niezależnie od pory roku, ale zwykle przeprowadza się ten zabieg wiosną, zaraz po zakończeniu kwitnienia. To daje roślinie szansę na dojście do siebie i ukorzenienie przed rozpoczęciem gorącego sezonu letniego. W czasie przesadzania rozgałęzienie korzeni i łodyga powinny się znajdować około 2,5 cm poniżej górnego brzegu doniczki i około 1,3 cm poniżej powierzchni podłoża. Jeśli podłoże opadnie i ukaże się bryła korzeniowa, trzeba dosypać nieco więcej substratu w celu ich zakrycia. |
Wilgotność powietrza: |
80-85% latem i wczesną jesienią, obniżając się w zimie i na początku wiosny do 60-65%. |
Okres spoczynku: |
Hodowcy zauważyli, że rośliny dobrze rosną i kwitną, jeśli temperatury nocne wynoszą 8-10°C, niektórzy odnosili również sukcesy przy nocnej temperaturze 16°C. Jednakże dla zachowania długiego zdrowia rośliny należy zapewnić zimą chłodny okres spoczynku. Rośliny, które ewoluowały w warunkach wymagających stanu hibernacji lub okresu spoczynku, czasami nagle, bez żadnego wyraźnego powodu giną, jeśli pozwala im się rosnąć bez przerwy. Taki nieustający stan aktywności w końcu doprowadza do ich śmierci. P. armeniacum prawdopodobnie nie potrzebuje aż tak długiego i surowego okresu spoczynku, jak na to wskazują tabele klimatyczne, ale co najmniej przez 1-2 miesiące temperatury nocne należy obniżyć do ok. 10°C, ograniczając także podlewanie. | | |