Psychopsis papilio
(Lindley) H. G. Jones 1975
Podrodzina: Epidendroideae Plemię: Maxillarieae Podplemię: Oncidiinae
|
Foto: © Piotr Piesik. Wszelkie prawa zastrzeżone. |
|
Psychopsis papilio
Synonim: Oncidium papilio Lindley, Psychopsis picta Rafinesque. Nazwa Oncidium papilio Lindley var. kramerianum (Rchb. f.) Lindley jest obecnie uważana za synonim Psychopsis krameriana Rchb. f. Nazwa Psychopsis papilio jest ogólnie akceptowana, ale ciągle jeszcze wiele osób i niektórzy z taksonomistów używają wcześniejszej nazwy Oncidium papilio.
Występowanie:
Trynidad, Wenezuela, Kolumbia, Ekwador i Peru. W Wenezueli rośliny spotyka się w północnych prowincjach Carabobo, Lara, Mérida, Miranda i Trujillo, na wysokościach 800-1200 m. Dunsterville & Garay (1961) stwierdzili, że gatunek ten rośnie w stosunkowo wysokim, gęstym lesie w Guatopo, na wysokości 460 m. Podają oni, że gatunek ten jest dość szeroko rozprzestrzeniony, ale nie spotyka się go w niższych, bardziej suchych partiach lasów nadbrzeżnych.
Klimat:
Zanotowane skrajne temperatury to 34°C i 7°C. Średnia wilgotność wynosi 70-80% przez cały rok. Opady od 0 mm w marcu do 201 mm w sierpniu. Średnie temperatury (dzień/noc) od 27,8/13,9°C w styczniu do 29,4/17,8°C w marcu. Okres kwitnienia: Kwitnie przez cały rok, z minimum w zimie.
Uwagi różne:
Czasami występują pomyłki pomiędzy tym gatunkiem i jego bliskim krewniakiem - Psychopsis krameriana. Rośliny można rozróżnić przez zbadanie górnej części pędu kwiatowego. Pęd kwiatowy Psychopsis papilio jest szeroki i spłaszczony w porównaniu z okrągłym pędem Psychopsis krameriana.
Uwagi dotyczące hybryd:
Liczba chromosomów wynosi 2n = 38.
Informacje o roślinie i kwiatach:
Wielkość i typ rośliny:
Średniej wielkości epifit o sympodialnym typie wzrostu osiągający 19-28 cm wysokości.
Pseudobulwy:
Mają 3,7-5,0 cm wysokości. Pseudobulwy są owalne do prawie okrągłych, ciasno stłoczone, spłaszczone, pofałdowane i często mają brudno-czerwone cętkowania z ciemniejszymi plamkami.
Liście:
Mają 15-23 cm wysokości. Na szczycie każdej pseudobulwy wyrasta 1 liść. Liście są sztywno wyprostowane, matowo-zielone i żyłkowane lub z purpurowo-czerwonymi plamkami po obu stronach.
Kwiatostan:
Ma 61-152 cm wysokości. Z najmłodszej dojrzałej pseudobulwy wyrasta zwykle tylko jeden pęd kwiatowy. Kwiatostany są wyprostowane lub lekko łukowato wygięte i są spłaszczone w górnej części, tam gdzie pojawiają się sukcesywnie w ciągu kilku miesięcy kolejne pojedyncze kwiaty. Wydając kolejne, nowe kwiaty kwiatostan ciągle rośnie. Dlatego nie należy go usuwać po przekwitnięciu, ponieważ w ciągu następnych kilku lat może dalej rosnąć i wydawać kolejne kwiaty.
Kwiaty:
Tylko 1 na kwiatostanie. Dobrze uprawiane rośliny mogą czasem wydać równocześnie kilka kwiatostanów. Kwiaty mają 13-15 cm długości i są stosunkowo trwałe. Płatek grzbietowy i płatki okółka wewnętrznego są wyprostowane, w kolorze matowo-czerwonawo-szkarłatnym i często mają kilka żółtych, poprzecznych prążków. Sierpowate, jaskrawe orzechowo-czerwone boczne płatki okółka zewnętrznego są pofalowane wzdłuż brzegów i często mają plamki w kolorze żółtym. Duża, szeroko rozpostarta 3-klapowa warżka ma około 4 cm długości i 3,5 cm szerokości. Boczne działki są małe i zaokrąglone, a działka środkowa, szeroko zakrzywiona, ma pofalowany brzeg, który jest nieregularnie pożłobiony, z głębokim rowkiem na szczycie. Żółta warżka ma przy podstawie pomarańczowo-brązowe lub czerwono-brązowe plamy i stosunkowo szeroki kolorowy pas wzdłuż krawędzi działki środkowej. Zgrubienie warżki w pobliżu prętosłupa składa się z 3 prostych wybrzuszeń na mięsistej tarczce, przy czym grzbiet środkowy jest znacznie dłuższy niż boczne. Wyprostowany prętosłup ma skrzydełka z postrzępionymi krawędziami. Z każdej strony prętosłupa, poniżej pokrywy zasłaniającej komorę pyłkową znajduje się podobny do anteny wyrostek z kulkowatym zakończeniem. Spłaszczona górna część kwiatostanu i wyróżniające się skrzydełka prętosłupa z ich węzełkowatym zakończeniem są najszybszym i najprostszym sposobem, w jaki można odróżnić Psychopsis papilio od innych gatunków tego rodzaju.
Foto: © Libor Jankovsky. Wszelkie prawa zastrzeżone
Tłumaczenie: Grażyna Siemińska |
----------------- U P R A W A ----------------
| |
Temperatura: |
Roślina ciepłolubna.
Średnia temperatura dnia w lecie wynosi 27°C, średnia nocy to 17-18°C, co daje amplitudę dobową 9-10°C. Duży obszar występowania tego gatunku i różne wysokość siedlisk naturalnych wskazują, że rośliny powinny przystosować się do warunków o 2-3°C cieplejszych niż wskazane. |
Światło: |
18000-25000 luksów. Rośliny mogą znosić wyższe poziomy natężenia światła pod warunkiem zapewnienia wysokiej wilgotności i intensywnego ruchu powietrza. |
Podlewanie: |
W okresie od późnej wiosny do wczesnej jesieni opady deszczu są umiarkowane do obfitych. Uprawiane rośliny powinny być często podlewane w okresie aktywnego wzrostu, ale doświadczeni hodowcy wskazują, że rośliny powinny przesychać między podlewaniami. Najczęściej oznacza to, że w okresie gorących letnich dni rośliny te powinny być podlewane co 2-3 dni. Rośliny zamocowane na podkładkach mogą wymagać codziennego podlewania, a w czasie gorącej suchej pogody może być konieczne nawet kilkakrotne podlewanie w ciągu dnia. |
Nawożenie: |
W okresie aktywnego wzrostu rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Wielu hodowców stosuje wyłącznie zrównoważony nawóz. Inni natomiast stosują jesienią nawóz o niższej zawartości azotu a wyższej fosforu, ponieważ polepsza to kwitnienie w następnym sezonie i pozwala nowym przyrostom dojrzeć przed zimą. |
Podłoże: |
Rośliny dobrze rosną zamocowane na kawałkach paproci drzewiastej lub korka, o ile potrafimy im zapewnić wysoką wilgotność, ale w okresie lata wymaga to codziennego podlewania. W wypadku tak zawieszonych roślin, podczas suchych i gorących okresów niezbędne może być kilkakrotne podlewanie w ciągu dnia. Ponieważ jednak dla większości hodowców utrzymywanie wystarczająco wysokiej wilgotności przy takim sposobie uprawy jest zbyt trudne, zazwyczaj uprawiają oni rośliny w płaskich doniczkach lub koszykach. Używają w tym przypadku podłoża szybko odprowadzającego nadmiar wody, które zawiera jednak substancje zatrzymujące pewną jej ilość, takie jak posiekany mech torfowiec czy perlit. Często dodawany jest także węgiel drzewny w celu zapewnienia przewiewności podłoża i zabezpieczenia przed zakwaszeniem. Przesadzać należy, gdy jest to konieczne i to tylko wtedy, gdy pojawiają się nowe korzenie, które umożliwiają roślinie powrót do normalnego stanu w jak najkrótszym czasie. Rośliny także dobrze rosną w stosunkowo małych, wyłożonych włóknem kokosowym, drucianych koszykach o głębokości 7,5 cm. Następnie koszyk jest wypełniany podłożem składającym się z drobnych i średnich włókien paproci drzewiastej zmieszanych z około 10% perlitu i 10% węgla drzewnego. Większość hodowców zaleca używanie nie za dużych doniczek, o takiej wielkości, aby tylko pomieścić korzenie. Inni natomiast, posiadający rośliny, które zdobywały nagrody, stosują duże, głębokie, plastikowe doniczki. Kiedy 2 lata temu zakupiliśmy 2 dość duże siewki, to jedną posadziliśmy do koszyka 10 cm, a drugą do koszyka 12 cm. Nie był to zaplanowany eksperyment. Po prostu wtedy mieliśmy akurat gotowe takie koszyki. Co interesujące, roślina w mniejszym koszyku zawsze rosła lepiej, teraz koszyk jest wypełniony nowymi przyrostami, i każdego roku wydaje 3 pędy kwiatowe. Druga roślina także żyje, ale daje tylko 1 przyrost rocznie i dotąd nie zakwitła. Wywnioskowaliśmy więc, że dla tego konkretnego gatunku mniejszy pojemnik jest lepszy w naszym środowisku uprawowym i z naszym schematem podlewania. Każdy powinien jednak eksperymentować indywidualnie, aby znaleźć zestawienie pojemników i podłoża, które najlepiej sprawdza się w danym miejscu i przy określonym schemacie podlewania. |
Wilgotność powietrza: |
75-80% w okresie aktywnego wzrostu. |
Okres spoczynku: |
W zimie średnia temperatura dnia wynosi 28-29°C, nocą około 14°C, co daje różnicę dobową 13-15°C. Zmienność wysokości siedlisk naturalnych wskazuje, że rośliny mogą zaadaptować się do warunków o 2-3°C cieplejszych niż w naturze. Przez okres 4 zimowych miesięcy opady są niewielkie, co oznacza, że podlewanie w tym okresie należy zredukować, ale nie wyeliminować. Wysoka wilgotność i nocne ochłodzenia mogą powodować występowanie dużej ilości rosy. Woda jest także dostępna z przelotnych opadów, mgieł i niskich chmur. Rośliny powinny przesychać pomiędzy podlewaniami, ale nie powinny być suche przez dłuższy okres. W większości miejsc uprawy rośliny należy podlewać mniej więcej co 2 tygodnie, a woda powinna być dostarczana w okresie słonecznej pogody. Okazjonalne poranne zamgławiania pomiędzy podlewaniami powinny dostarczyć roślinom odpowiedniej wilgotności. Zimą, kiedy podlewanie roślin jest ograniczone, należy również zredukować nawożenie. | | |