Renanthera imschootiana

Rolfe 1891
Podrodzina: Epidendroideae
Plemię: Vandeae
Podplemię: Aeridinae

 

Foto: © Wolfgang Wieser. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Renanthera imschootiana

Synonimy:

Hawkes (1965) podaje Renanthera papilio King i Pantlin jako synonym. Seidenfaden (1988) jednak nie dołącza synonimów Hawke'a, ale wskazuje, że Renanthera annamensis Rolfe wydaje się być drobnokwiatową formą Renanthera imschootiana.  

Występowanie:

Północno-wschodnie Indie, Wietnam i prawdopodobnie Birma. W Indiach rośliny spotyka się w rejonie Manipur, na wysokościach 1000-1500 m. W Wietnamie rośliny spotkano w kilku miejscach, od Hue w kierunku południowym, zwłaszcza w pobliżu Dalat, oraz w innych lokalizacjach w rejonie Langbian. Niewiele jest jednak dokładnych informacji o naturalnych siedliskach i ich wysokościach.

Klimat:

Zanotowane skrajne temperatury to 32°C i -2°C.
Nie ma danych dotyczących średniej wilgotności.
Opady od 10 mm w styczniu do 175 mm w czerwcu.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 18,9/2,2°C w styczniu do 26,1/18,8°C w czerwcu.
Okres kwitnienia: Kwitnie przez cały rok, z silnym maksimum w lecie.

Uwagi różne:

Okres kwitnienia podawany w danych klimatycznych pochodzi z doniesień hodowców. 

Uwagi dotyczące hybryd:

Liczba chromosomów wynosi = 19. Gatunki Renanthera są zwykle bardzo kompatybilne z większością pokrewnych grup w podplemieniu Sarcanthinae. Wytworzono liczne hybrydy, które w optymalnych warunkach mogą prawie stale kwitnąć.

Informacje o roślinie i kwiatach:

Wielkość i typ rośliny:

Duży epifit o wzroście monopodialnym osiągający wysokość do 90 cm.  

Pseudobulwy/łodyga:

Pęd ma do 90 cm długości i 0,5 cm grubości. Pęd jest zwykle pojedynczy, gęsto ulistniony i okryty obejmującymi go osłonkami liściowymi. Z wiekiem ulega zdrewnieniu.  

Liście:

Liście mają długość 8-10 cm i szerokość 1,8-2,0 cm. Liście są krótkie, podłużne, dość sztywne, tępo zakończone, a ich koniec jest rozdwojony na krótkim odcinku.  

Kwiatostan:

Pęd kwiatowy ma 30-40 cm długości. Kwiatostan wyrasta poziomo u podstawy liści. Kwiaty ułożone są naprzemiennie po obu stronach pędu kwiatowego i może on być pojedynczy, choć zwykle jest rozgałęziony. 

Kwiaty:

Liczne. Jaskrawo kolorowe kwiaty, utrzymujące się miesiąc lub nawet dłużej, są oddalone od siebie o 1-2 cm. Kwiaty mają 4,5-5,5 cm długości od koniuszka płatka grzbietowego do końców bocznych płatków okółka zewnętrznego. Płatki okółka zewnętrznego są jaskrawo czerwone do pomarańczowych z niewielką ilością żółtego przy podstawie. Płatki okółka wewnętrznego mają tylko 3-4 cm szerokości. Są one żółte z czerwonymi plamkami. Warżka i prętosłup są czerwone. Płatek grzbietowy jest wydłużony do podłużno lancetowatego, jest tępo lub ostro zakończony, ma 1,8-2,2 cm długości i 0,4-0,5 cm szerokości. Dużo większe boczne płatki zewnętrzne mają 2,5-3,7 cm długości wliczając w to długi haczyk przy podstawie. Haczyk ten stopniowo rozszerza się w podłużną blaszkę o szerokości 1,6 cm, zaokrągloną przy wierzchołku i mającą lekko pofalowane brzegi. Płatki okółka wewnętrznego mają kształt podobny do płatka grzbietowego, ale mają 1,2-1,5 cm długości i 0,2 cm szerokości. Są one szeroko rozstawione przy podstawie, ale zakrzywiają się nieco w kierunku zaokrąglonych wierzchołków. Bardzo mała, 3-klapowa warżka ma tylko 0,6-0,7 cm długości. Małe, trójkątne boczne działki są ostro zakończone i mają przy podstawie uszate wyrostki. Warżka ma zaokrągloną, wklęsłą centralną część działki środkowej i przy podstawie krótką, tępo zakończoną ostrogę o długości 0,4 cm. Zgrubienie ma 7 żółtych wybrzuszeń. Krótki prętosłup ma ok. 0,3 cm długości i raczej kwadratowy wierzchołek.

Tłumaczenie: Grażyna Siemińska


-----------------  U P R A W A  ----------------

Temperatura:

Roślina ciepłolubna, ale wymagająca chłodniejszego okresu spoczynku.

Latem średnia temperatura dnia wynosi 26°C, nocą 18-19°C, z amplitudą dobową 7-8°C.  

Światło:

40000-50000 luksów. Światło powinno być bardzo jasne, ale korzystne będzie filtrowania słońca w południe. Hawkes (1965) podaje, że większość gatunków z rodzaju Renanthera potrzebuje dużego nasłonecznienia w celu osiągnięcia bujnego kwitnienia. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza. 

Podlewanie:

Od wiosny do początku jesieni opady są umiarkowane do obfitych, a w ciągu 3 zimowych miesięcy bardzo niewielkie. Latem i na początku jesieni uprawiane rośliny powinny być podlewane obficie. Podłoże wokół korzeni nigdy nie może być zleżałe ani rozmokłe. Jesienią podlewanie należy stopniowo ograniczać.  

Nawożenie:

W okresie aktywnego wzrostu rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Wielu hodowców preferuje stosowanie zrównoważonych nawozów przez cały rok, ale są też tacy, którzy wolą stosować nawóz o podwyższonej zawartości azotu w okresie od wiosny do połowy lata, a następnie, późnym latem i jesienią, nawóz wzbogacony w fosfor. 

Podłoże:

Rośliny te są zwykle uprawiane jak vandy. Rośliny można umieścić w wiszących doniczkach lub koszyczkach z listewek, wypełnionych luźnym, gruboziarnistym, szybko przesychającym podłożem. Czasem rośliny są uprawiane z niewielką tylko ilością przewiewnego podłoża, jak np. węgiel drzewny, korki od wina lub duże kawałki kory dębu korkowego, tak aby tylko utrzymać rośliny w odpowiedniej pozycji i umożliwic zakorzenienie się. Korzeniom należy pozwolić na dowolny wzrost, zwisanie i nie należy ich przycinać, aby nadać roślinie uporządkowany wygląd. Nawet nieznaczne przycięcie korzeni (poza konieczne minimum wynikające z ich przeschnięcia lub uszkodzeń na skutek procesów gnilnych) cofa roślinę w rozwoju o parę lat. Ciągły i silny ruch powietrza wokół korzeni jest bardzo istotny dla prawidłowego wzrostu. 

Wilgotność powietrza:

80-85% przez większość roku, jesnienią spada do 75% i następnie dalej obniża się do prawie 50% przez okres 1-2 miesięcy późnej zimy i początku wiosny. W siedlisku naturalnym wilgotność może jednak być nieco wyższa niż podana.  

Okres spoczynku:

Średnia temperatura zimą wynosi w dzień 19-20, w nocy 2-5°C, różnica dobowa 15-17°C. Przez okres 3 zimowych miesięcy opady są bardzo małe, a wilgotność jest tak niska, że przez większość tego okresu nie występuje nawet rosa. Przez okres 1-2 zimowych miesięcy uprawiane rośliny powinny być trzymane bardziej sucho z okazjonalnymi tylko zamgławianiami. Należy jednak zwiększyć ilość dostarczanej wody, jeśli rośliny zaczynają wykazywać oznaki osłabienia. Nawożenie należy wyeliminować aż do momentu pojawienia się nowych przyrostów i rozpoczęcia obfitszego podlewania na wiosnę. Taki chłodny, suchy okres spoczynku jest konieczny do zaindukowania kwitnienia. Warunki w siedliskach w Wietnamie są cieplejsze i bardziej wilgotne niż w siedliskach w północno-wschodnich Indiach.