Rudolfiella floribunda

(Schlechter) Hoehne 1953
Podrodzina: Epidendroideae
Plemię: Maxillarieae
Podplemię: Lycastinae

 

Foto: © Isaias Rolando. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Rudolfiella floribunda

Synonim: Bifrenaria floribunda (Schlechter) C. Schweinfurth, Bifrenaria saxicola (Schlechter) Schweinfurth. Poniższe rośliny są czasem wymieniane jako synonimy. Lindleyella floribunda Schlechter, Lindleyella saxicola Schlechter i Rudolfiella saxicola (Schlechter) Hoehne. Do niedawna gatunek ten określano jako Rudolfiella saxicola (Schlechter) Hoehne, a Bifrenaria saxicola (Schlechter) Schweinfurth i Lindleyella saxicola Schlechter były uważane za synonimy. Jorgensen i León-Yánez (1999) wskazują w swojej pracy, że prawidłową nazwą tej rośliny jest Rudolfiella floribunda (Schlechter) Hoehne.

Występowanie:

Kolumbia, Ekwador i Peru. W Ekwadorze roślina ta jest znajdowana w niższej wschodniej części Andów w prowincji Morona-Santiago. W tym rejonie roślina ta rośnie na drzewach i skałach w mokrym lesie tropikalnym na wysokości około 600 m. Rośliny są także znajdowane w pobliżu granicy Ekwadoru i Peru. W Peru, w departamencie Loreto, rośliny są znajdowane pomiędzy Balsapuerto i Moyobamba rosnące na drzewach na wysokości około 600-1200 m oraz w poblizu Bagua w departmencie Amazonas, gdzie rośliny rosną wzdłuż rzeki Río Maranon na wysokości 650 m. 

Klimat:

Zanotowane skrajne temperatury to 34°C i 12°C.
Średnia wilgotność 80% przez cały rok.
Opady od 46 mm w lutym do 109 mm we wrześniu.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 28,9/18.3°C w styczniu do 30,0/20,3°C przez całe lato.
Okres kwitnienia: Od kwietnia do czerwca.

Uwagi różne:

W środowisku naturalnym rośliny te kwitną wiosną i latem.

 

Informacje o roślinie i kwiatach:

Wielkość i typ rośliny:

Jest to duży epifit lub litofit o wzroście sympodialnym dorastający do 45 cm.

Pseudobulwy:

Mają około 2,0-5,0 cm długości i 3,5 cm szerokości. Są kształtu jajowatego do gruszkowatego z lekkimi, wzdłużnymi bruzdami.

Liście:

Liście mają 40-45 cm długości, włączając w to 2,5 - 10 cm szypułki u podstawy. Pojedynczy liść o kształcie eliptyczno-lancetowatym wyrasta z wierzchołka pseudobulwy. Ma on 30-35 cm długości i 9 cm szerokości. Skórzaste liście są szersze w środku i zwężają się w obu kierunkach. Końcówka liścia jest ostra, a szypułka u podstawy jest sztywna, cylindryczna i wydłużona.

Kwiatostan:

Ma długość do 85 cm. Kwiatostan wyrasta z podstawy pseudobulwy. Jest wzniesiony u podstawy, jednak ciężar kwiatów powoduję jego łukowate wygięcie a nawet przewieszanie się wierzchołka. Kwiaty są ułożone w luźne grono długości do 23 cm.

Kwiaty:

8 do 25 raczej małych, częściowo rozłożonych kwiatów pojawia się na każdym kwiatostanie. Płatki okółka zewnętrznego są jasnobrązowo-żółte z dużymi brązowymi cętkami. Płatki okółka wewnętrznego są ciemnożółte z małymi poprzecznymi plamami koloru czerwono-brązowego. Warżka jest śniado żółta, poprzecznie paskowana brązowo-czerwono, a przy podstawie i na zgrubieniu występują pasy w kolorze jasnobrązowym. Prętosłup jest biało-żółty z różowymi plamkami, a pokrywa komory pyłkowej jest jasno żółta z 2-3 plamkami w kolorze różowym. Kwiaty mają średnicę 3,2 cm. Płatek grzbietowy jest eliptyczno-podłużny, tępo bądź ostro zakończony, ma długość około 1,6-2,2 cm i szerokość 0,7-1,1 cm, jest wklęsły i łukowato wygięty ponad prętosłupem. Jajowate i ostro zakończone płatki boczne mają długość do 1,8 cm i 1,3 cm szerokości, a ich brzegi przy wierzchołku są lekko zawinięte do środka. Okrągławe lancetowate płatki wewnętrzne są ostro zakończone i mają 1,7 cm długości i 0,9 cm szerokości. 3-klapowa warżka długości 1,4 cm ma ukośne trójkątne płatki boczne, wzniesione i ostro zakończone z piłowatymi brzegami. Prawie okrągły środek ma bardzo pofałdowaną, zębatą krawędź i około 1,4 cm szerokości. Krótki prętosłup ma około 0,9-1,1 cm długości, jest gruby, lekko łukowaty i rozszerza się u podstawy w widoczną stopę, która w sposób ciągły przechodzi w kolec podstawy warżki.

Tłumaczenie: Grzegorz Bielecki


-----------------  U P R A W A  ----------------

Temperatura:

Roślina ciepłolubna.

Średnia temperatura dnia w ciągu całego roku wynosi 29-31°C, nocy 18-22°C, co daje amplitudę dobową 9-10°C.

Światło:

20000-30000 luksów. Warunki uprawy powinny być jasne, ale światło powinno być nieco przefiltrowane lub rozproszone, a rośliny nie powinny być wystawiane na bezpośrednie działanie południowego słońca. Należy zapewnić stały silny ruch powietrza.

Podlewanie:

Opady są lekkie do umiarkowanych, ale w różnych rejonach gór mogą bardzo różnić się natężeniem. W środowisku naturalnym opady są średnie do silnych przez większą część roku z suchszym okresem od późnej jesieni do wczesnej wiosny. Intensywna mgła występuje przez cały rok, dlatego rośliny nigdy nie cierpią z powodu suszy. Rośliny w hodowli powinny być intensywnie podlewane od wiosny do jesieni z lekkim przeschnięciem podłoża pomiędzy kolejnymi podlewaniami. Hawkes (1965) podaje, że kiedy rośliny gatunku Bifrenaria aktywnie rosną, należy im zapewnić maksymalną wilgotność powietrza oraz dużą ilość wody.

Nawożenie:

Rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Nawóz o dużej zawartości azotu jest korzystny w okresie od wiosny do połowy lata, a nawóz bogatszy w fosfor powinien być stosowany późnym latem i jesienią.

Podłoże:

Rośliny są zwykle sadzone do doniczek lub koszyków, które mają bardzo dobry odpływ wody, z zastosowaniem luźnego, szybko przesychającego podłoża. Jako podłoże zalecane są drobne kawałki paproci drzewiastej, które wolniej ulegają rozkładowi. Jest to ważny czynnik w uprawie roślin z rodziny Bifrenaria, ponieważ żadne z nich nie znoszą naruszania korzeni przy przesadzaniu bądź dzieleniu. Niektórzy hodowcy zalecają hodowanie tych roślin w podłożu składającym się wyłącznie z kawałków paproci drzewiastej, jednak do podłoża są często dodawane także materiały takie jak perlit lub siekany mech torfowiec, które pomagają zatrzymać wilgoć i jednocześnie zapewniają dostęp powietrza. Często dodawany jest także węgiel drzewny w celu zapewnienia przewiewności podłoża i zabezpieczenia przed kwaśnieniem. Jeśli roślina przerosła już doniczkę a podłoże nie uległo jeszcze rozkładowi, można roślinę łatwo przesadzić do większego pojemnika, uzupełniając tylko podłoże wokół korzeni. Jeśli podłoże uległo rozkładowi i roślina musi być przesadzona, należy to zrobić w momencie rozpoczęcia wzrostu nowych korzeni. Umożliwia to roślinom szybkie ukorzenienie się, nie dopuszczając do osłabienia.

Wilgotność powietrza:

Brak danych o średniej dla tej lokalizacji. Dane z innych stacji w regionie wykazują, że wilgotność wynosi około 80% przez cały rok.

Okres spoczynku:

Przedstawione tu warunki temperaturowe powinny być utrzymywane przez cały rok. Uprawiane rośliny mają mniejsze zapotrzebowanie na wodę w zimie, szczególnie w przypadku niskiego natężenia światła, krótszych dni i niskich temperatur, czyli w warunkach, które występują w klimacie średnich szerokości geograficznych. Rośliny te nie powinny jednak nigdy być zasuszane. Nawożenie powinno być ograniczone lub należy z niego zrezygnować całkowicie aż do wiosny, gdy znów wznawia się silniejsze podlewanie. Hawkes (1965) wypowiada się następująco o uprawie gatunków Bifrenaria: "Po zakończeniu okresu wzrostu nowych pseudobulw trwający kilka tygodni okres spoczynku - najlepiej w chłodniejszym, zacienionym miejscu - sprzyja lepszemu kwitnieniu".