Scuticaria hadwenii
Synonim: Bifrenaria hadwenii Lindley, Scuticaria strictifolia Hoehne.
Występowanie:
Brazylia. Storczyk ten rośnie na drzewach na obszarze nadbrzeżnych gór w stanach Bahia, Espírito Santo, Rio de Janeiro, Sao Paulo i Santa Catarina. Często spotykany jest w zaroślach powyżej 1500 m npm i wtedy rośnie blisko gruntu. Czasem spotyka się go na niższych wysokościach, ale wtedy rośnie wyżej w koronach drzew. Miller i Warren (1994) podają, że w Rezerwacie Macaé de Cima na północny wschód od Rio de Janeiro gatunek ten często rośnie obok Sophronitis coccinea na wierzchołkach górskich i na ostrych grzbietach łączących szczyty. Stwierdzili oni, że roślinność w tym siedlisku jest w większości "skarłowaciała, przechylone od wiatru drzewa mieszają się z zaroślami i krzewami, bardzo cienkimi bambusami i fuksjami o drobnych kwiatach. Poszycie jest często całkowicie pokryte dywanem roślin ananasowatych". Miller i Warren podają: "nieoczekiwanie, pomimo wystawienia na ciągłe wiatry i ostre słońce, całe to otoczenie jest zawsze wilgotne dzięki nieprawdopodobnej ilości wody gromadzącej się w rozetach olbrzymiej liczby roślin ananasowatych".
Klimat:
Zanotowane skrajne temperatury to 30°C i -4°C.
Średnia wilgotność 80% przez cały rok.
Opady od 30 mm w styczniu i lutym do 201 mm w czerwcu.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 17,2/6,7°C w styczniu do 22,8/12,8°C przez całe lato.
Okres kwitnienia: marzec do września.
Uwagi różne:
W naturalnym siedlisku forma typowa kwitnie wiosną i z początkiem lata, natomiast forma strictifolia kwitnie późnym latem i na początku jesieni. Początkowo Scuticaria strictifolia była opisywana jako odrębny gatunek, a to z powodu jej wznoszącego się pokroju, podczas gdy Scuticaria hadwenii ma pokrój zwisający. W roku 1994 Miller i Warren podali, że obie formy rosną pomieszane w koloniach, nie stwierdzili żadnych różnic w kolorystyce kwiatów, ani innych różnic poza pokrojem rośliny. Niektórzy sugerują, że różnice w pokroju są spowodowane warunkami uprawowymi, mianowicie krótsze, wyprostowane formy rosną przy wyższym poziomie światła i w suchszych warunkach, natomiast rośliny dłuższe, o zwisającym pokroju rosną w głębszym cieniu, w warunkach bardziej wilgotnych.
Informacje o roślinie i kwiatach:
Wielkość i typ rośliny:
Epifit sympodialny o średnich rozmiarach (13-45 cm), rzadko osiągający długość 65 cm.
Pseudobulwy:
Rośliny wytwarzają szczątkowe pseudobulwy. Przyrosty są skupione na bardzo krótkim kłączu, a cylindryczny pęd przy podstawie każdego przyrostu ma do 5 cm długości. Pędy są wyraźnie połączone lub tworzą kłębowisko, są pożłobione, rozdęte przy podstawie i otoczone brązowymi pochewkami. Każdy przyrost wytwarza tylko kilka grubych, mięsistych, mahoniowo-czerwonych korzeni o średnicy 0,4-0,5 cm, ale rozgałęziają się one i rozrastają na znacznym obszarze. Miller i Warren (1994) opisali kolonię 21 przyrostów, która miała 25 korzeni o długości 60 cm każdy, ale całkowita długość rozgałęziających się korzeni tej kolonii osiągnęła 16 metrów.
Liście:
Liście mają 13-45 cm długości i 0,4 - 0,5 cm szerokości. Na szczycie każdego pędu wyrasta jeden, mniej lub bardziej cylindryczny liść. W przekroju poprzecznym liście są okrągłe i mają pojedynczy rowek na górnej powierzchni. Są ostro zakończone i przy podstawie okryte brązowymi, papierowymi przylistkami. Rośliny uważane za Scuticaria strictifolia mają wyprostowane, wzniesione liście o długości do 24 cm i średnicy 0,4 cm, podczas gdy formy typowe mają liście zwisające o długości do 45 cm i średnicy 0,5 cm, ale zdarza się, że osiągają nawet 65 cm długości.
Kwiatostan:
Kwiatostan ma 4-5 cm długości. Wzniesiony lub łukowato wygięty pęd kwiatowy wyrasta u podstawy najmłodszej pseudobulwy.
Kwiaty:
1-2. Woskowe, pachnące, trwałe kwiaty są szeroko rozpostarte i mogą osiągać 7,5 cm średnicy. Płatki obu okółków są żółto-zielone z orzechowymi plamkami, a biała lub żółta warżka jest poznaczona żółto-brązowymi, różowawo-purpurowymi lub czerwonymi plamkami. Prętosłup ma kasztanowe plamki. Podłużne płatki okółka zewnętrznego mają 3,0-4,5 cm długości, 1,2-1,5 cm szerokości przy podstawie i zwężają się stopniowo, tworząc ostre końce. Płatki okółka wewnętrznego są podobne do płatków okółka zewnętrznego ale nieco węższe i mogą mieć pofalowane brzegi. Warżka jest niezbyt wyraźnie trójklapowa, ma 2,5-3,5 cm długości i 2,5-3,0 cm szerokości. Jest wklęsła z podgiętymi do góry i do środka brzegami, tworząc szufelkowatą kieszonkę. Warżka jest pokryta wewnątrz puszystymi włoskami i łączy się z podstawą prętosłupa. Zgrubienie w miejscu zrośnięcia tworzy podłużną płytkę grubszą u podstawy i z trzema ząbkami z przodu. Lekko owłosiony prętosłup ma 1,5 cm długości, jest nieco wygięty i ma lekko maczugowaty kształt.
Tłumaczenie: Grażyna Siemińska |
