Thunia alba
(Wallich) Rchb. f. 1852
Podrodzina: Epidendroideae Plemię: Coelogyneae Podplemię: Thuniinae
|
Foto: © Dale Borders. Wszelkie prawa zastrzeżone. |
|
Thunia alba
Synonim: Phaius albus Wallich, Thunia marshalliana Rchb. f., Phaius marshallianus (Rchb. f.) N. E. Brown. Niektórzy taksonomiści traktują Thunia alba i Thunia marshalliana jako odrębne, ale blisko spokrewnione gatunki. Jednakże dla potrzeb tego opracowania przyjmujemy nazewnictwo według Seidenfadena (1986) i traktujemy Thunia marshalliana jako synonim Thunia alba. Thunia bensoniae Hooker jest blisko spokrewnionym gatunkiem, różniącym się głównie intensywną, fioletowo-purpurową barwą kwiatów.
Występowanie:
Występuje od Nepalu, poprzez Sikkim, Bhutan, północno-wschodnie Indie, Birmę, aż do Chin, na obszarze prawie całej Tajlandii i Malajów. W Tajlandii rośliny spotyka się w wielu lokalizacjach w północno-zachodnich górach, na wysokościach 1000-1800 m. W Chinach storczyk ten spotykany jest w prowincjach Yunnan, Sichuan i w Tybecie, gdzie rośnie w luźnej, żyznej glebie nad potokami lub na szerokolistnych drzewach porastających skaliste góry, na wysokości 1400-2300 m.
Klimat:
Zanotowane skrajne temperatury to 36°C i -4°C. Średnia wilgotność waha się od 58% w marcu do ponad 80% w lecie. Opady deszczu od 8 mm w okresie od grudnia do marca aż do 292 mm we wrześniu. Średnie temperatury (dzień/noc) od 22,2/6,1°C w styczniu do 28,3/16,9°C w maju. Okres kwitnienia: Od kwietnia do sierpnia.
Informacje o roślinie i kwiatach:
Wielkość i typ rośliny:
Sympodialna roślina naziemna osiągająca wysokość do 60 cm.
Pseudobulwy/łodyga:
Łodygowate pseudobulwy mają długość do 60 cm, rzadko są dłuższe, a na całej długości są ściśle okryte przylegającymi pochewkami liściowymi.
Liście:
Liście w górnej połowie pędu mają długość do 20 cm. Liście położone najniżej na pędzie są niewielkie, ale w miarę zbliżania się do wierzchołka pędu są coraz większe. Liście są liczne, nieco bibułkowate, ostro zakończone, podłużne do lancetowatych i są naprzemiennie ułożone po 2 stronach pędu. Są koloru jasnozielonego, ale mają zielony nerw środkowy i są niebiesko-zielone na spodniej stronie.
Kwiatostan:
Raczej krótki pęd kwiatowy wyrasta ze szczytu ostatnio dojrzałego pędu. Każdy kwiat jest osadzony na krótkiej, białej szypułce otoczonej białą, kapturkowatą osłonką o długości 4 cm.
Kwiaty:
Od 5 do 10 pochylonych lub zwisających kwiatów jest luźno zgrupowanych na szczycie pędu. Kwiaty, które często nie rozwijają się całkowicie, mają skierowane do przodu, ostro zakończone, podłużno-lancetowate płatki obu okółków, o długości 6,5-7,5 cm i szerokości 1,3-1,6 cm. Warżka ma długość 5,5 cm, szerokość 4,3 cm, częściowo jest zawinięta do góry, tworząc rurkę wokół prętosłupa. Płatki obu okółków są śnieżnobiałe. Dzwonkowata warżka jest także biała, ale ma purpurowe i liliowe plamki na tarczce i na działce środkowej, a także złotożółte żyłkowanie. Rozchylona wierzchołkowa część warżki ma bardzo postrzępione i pofalowane brzegi oraz krótką, tępo zakończoną ostrogę u podstawy warżki. Gruby prętosłup długości 2,3 cm ma w pobliżu wierzchołka parę skrzydełkowatych przydatków.
Tłumaczenie: Agnieszka Kleczkowska |
----------------- U P R A W A ----------------
| |
Temperatura: |
Roślina o umiarkowanych wymaganiach cieplnych, ale wymagająca chłodnych nocy w okresie spoczynku.
W lecie średnia temperatura dnia wynosi 23-25°C, nocy 16-17°C, co daje różnicę dobową 6-9°C. Najcieplejsze dni występują wiosną, pod koniec zimowej pory suchej. Średnia temperatura takiego wiosennego dnia to 27-28°C, nocy 10-16°C, a dobowa rozpiętość obniża się z 18 do 11°C. |
Światło: |
20000-30000 luksów. Światło powinno być przefiltrowane lub rozproszone, a rośliny nie powinny być bezpośrednio wystawione na działanie słońca w godzinach południowych. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza. Hodowcy zalecają umiarkowane cieniowanie roślin. |
Podlewanie: |
W okresie od późnej wiosny do jesieni opady deszczu są umiarkowane do obfitych. Następnie opady gwałtownie zmniejszają się i rozpoczyna się okres 4-5 miesięcy pory suchej, trwającej do następnej wiosny. Rośliny należy podlewać obficie w okresie intensywnego wzrostu, lecz należy zapewnić doskonały drenaż, aby podłoże wokół korzeni nigdy nie było rozłożone ani rozmokłe. Ilość wody należy zredukować jesienią, kiedy liście żółkną i zaczynają opadać. |
Nawożenie: |
W okresie aktywnego wzrostu rośliny należy nawozić co tydzień 1/2-3/4 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Wielu hodowców preferuje stosowanie zrównoważonego nawozu przez cały rok, ale są i tacy, którzy od wiosny do połowy lata stosują nawóz o zwiększonej zawartości azotu, a następnie, późnym latem i jesienią, zaczynają stosować nawóz o większej zawartości fosforu. |
Podłoże: |
Rośliny te powinny być uprawiane w wyjątkowo przewiewnych pojemnikach wypełnionych luźnym, szybko przesychającym podłożem. Hawkes (1965) poleca podłoże składające się w 1/3 z tłustej gliny, 1/3 dobrze przefermentowanego obornika, 1/6 pociętych korzeni paproci osmunda i 1/6 włókien paproci drzewiastej. Z drugiej strony Bechtel, Cribb, i Launert (1986) zalecają stosowanie podłoża składającego się w równych częściach z torfu, gliny i piasku. Do takiej mieszaniny często dodaje się także materiały rozluźniające podłoże, ale równocześnie zatrzymujące część wilgoci, na przykład perlit i pocięty mech torfowiec. Często dodawany jest także węgiel drzewny w celu zapewnienia przewiewności podłoża i zabezpieczenia przed kwaśnieniem. Każde podłoże nadające się do storczyków naziemnych może być stosowane do uprawy Thunii alba. Gdy podłoże zaczyna się rozkładać, rośliny trzeba koniecznie przesadzić, gdyż bardzo źle reagują na zleżałe podłoże wokół korzeni. Hawkes (1965) informuje, że aby rośliny rosły lepiej, należy je przesadzać co roku po całkowitym opadnięciu liści. Natomiast Bechtel, Cribb i Launert (1986) zalecają przesadzanie wiosną, kiedy pojawiają się nowe przyrosty. Po przesadzeniu rośliny trzeba umieścić w ciepłym, wilgotnym i umiarkowanie zacieniowanym miejscu. Podlewanie można rozpocząć dopiero wtedy, gdy nowe przyrosty osiągną wysokość 15-20 cm, czyli gdy ich nowe korzenie już się rozrosną. |
Wilgotność powietrza: |
80-85% latem i wczesną jesienią, obniżając się stopniowo do 60-65% przy końcu zimy i na początku wiosny. |
Okres spoczynku: |
W zimie średnia temperatura dnia wynosi 22-25°C, nocy 6-7°C, co daje różnicę dobową 15-18°C. Od późnej jesieni do wczesnej wiosny (4-5 miesięcy) opady deszczu w siedlisku naturalnym są skąpe. W tym okresie podlewanie uprawianych roślin powinno być znacznie ograniczone. Niektórzy hodowcy zalecają zupełne zaprzestanie podlewania w tym okresie, a inni tylko znaczne ograniczenie ilości wody. W środowisku naturalnym niewielkie opady deszczu występują w każdym miesiącu, a podczas okresu suszy dodatkowa wilgoć powstaje z dużej ilości rosy i mżawek. Dlatego też zalecane jest okazjonalne lekkie zamgławianie lub nieregularne nieznaczne podlewanie, zwłaszcza gdy pędy marszczą się wskutek niedostatku wody. Jednakże jedno jest oczywiste: dość długi chłodny, suchy okres spoczynku jest niezbędny do prawidłowego wzrostu i zainicjowania kwitnienia. Jeśli podlewanie roślin jest ograniczone, należy również wyeliminować nawożenie. Wiosną, gdy zaczynają pojawiać się nowe przyrosty, zarówno ilość wody jak i ilość nawozów powinna być stopniowo zwiększana. Należy bardzo uważać, aby nie podlewać nowych przyrostów, gdyż mogą ulec infekcji i zgnić. Najlepiej gdy wodę będziemy delikatnie rozprowadzać wokół brzegów doniczki. | | |